Urodzony 3 maja 1940 w Gorlicach (woj. małopolskie); syn Stanisława Zabierowskiego, wówczas nauczyciela tajnego nauczania, później historyka literatury na Uniwersytecie Śląskim, i Jadwigi z Łobaczewskich, również pracującej w tajnym nauczaniu, po wojnie wykładowczyni Wyższego Studium Nauczycielskiego w Katowicach. W 1953 rozpoczął naukę w III Liceum Ogólnokształcącym im. A. Mickiewicza w Katowicach; w 1957 zdał maturę. Następnie studiował filologię polską na Uniwersytecie Jagiellońskim (UJ) w Krakowie. Po uzyskaniu magisterium w 1962 został przyjęty na roczny staż asystencki przy Zespołowej Katedrze Historii Literatury Polskiej UJ, a później na czteroletnie studium doktoranckie. W pracy badawczej zajął się głównie życiem, twórczością oraz recepcją dzieł Josepha Conrada, a w latach późniejszych także literaturą okresu II wojny światowej. Debiutował w 1964 recenzją książki zbiorowej Wspomnienia i studia o Conradzie (Wwa 1963) pt. Conrad w oczach polskich krytyków, opublikowaną w „Ruchu Literackim” (nr 5-6); w piśmie tym ogłaszał następnie recenzje i artykuły (1965-66; 1969; podp. też: ZAB). Jako badacz literatury debiutował w 1967 artykułem pt. O Conradzie i Sienkiewiczu, opublikowanym w „Miesięczniku Literackim” (nr 12).W 1968 na łamach pisma „Conradiana”, College Park, Maryland (nr 1) ogłosił recenzję książki B. Kocówny pt. Polskość Conrada. W 1969 uzyskał na UJ doktorat na podstawie rozprawy pt. Joseph Conrad w Polsce. Główne problemy recepcji krytycznej w latach 1896-1961 (promotor prof. Henryk Markiewicz) i rozpoczął pracę dydaktyczną w Instytucie Filologii Polskiej Uniwersytetu Śląskiego (UŚl.; od 1977 Instytut Literatury i Kultury Polskiej; od 1991 Instytut Nauk o Literaturze Polskiej, INoLP, od 2005 im. I. Opackiego), początkowo na pracach zleconych, a od 1970 na etacie adiunkta. W 1970-80 należał do ZNP. W 1974 został członkiem Komisji Historycznoliterackiej Oddziału PAN w Katowicach i Komitetu Wydawniczego publikowanej przez tę Komisję serii Spotkania z Literaturą. W 1974-91 pracował kolejno w Zakładzie Literatury Polskiej, w Zakładzie Literatury Poromantycznej, w Zakładzie Teorii Literatury. Rozwijał działalność naukową publikując rozprawy, recenzje i artykuły m.in. w „Przeglądzie Humanistycznym” (1974, 1985, 1987, 1990, 1994), nadal w „Ruchu Literackim” (1975, 1984, 1991, 1993, 1996-97, 1999), „Pracach Naukowych Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach” (1977-78, 1982, 1990, 1994), „Komunikatach Polskiego Klubu Conradowskiego” (1976), przekształconych później w „Informacje Polskiego Klubu Conradowskiego” (1980, 1983, 1986, 1989, 1992; członek redakcji) i ich wersji angielskiej „The Conrad News” (Gdańsk), „Pamiętniku Literackim” (1985), „Odrze” (1986, 1988, 1993), „Pracach Polonistycznych” (1987-88).W 1975 został członkiem Polskiego Klubu Conradowskiego. W 1980 współorganizował NSZZ „Solidarność” na wydziale filologicznym UŚl., został też wybrany na zastępcę przewodniczącego Koła Pracowników Polonistyki; po roku 1989 pełnił przez dwa lata funkcję przewodniczącego Koła. W 1986-89 był zatrudniony na UŚl. na etacie starszego wykładowcy. W 1988 uzyskał na UJ habilitację na podstawie rozprawy pt. „Autor-rodak”. Pisarze polscy wobec Conrada; w 1989 otrzymał stanowisko docenta, a w 1991 profesora nadzwyczajnego UŚl. W tymże roku został zatrudniony w Zakładzie Kultury Literackiej INoLP UŚl.; od 1992 do przejścia na emeryturę w 2010 kierował tym Zakładem. Pełnił funkcję zastępcy dyrektora do spraw naukowych w INoLP UŚl. (1991-96, 2005-08) i kierownika Studium Doktoranckiego przy Wydziale Filologicznym UŚl. (1993-99). W 1993 został członkiem-założycielem Górnośląskiego Towarzystwa Literackiego. Od 1995 należał do Polskiego Towarzystwa Conradowskiego oraz był członkiem jego Zarządu , a od 2002 – do Polskiego Towarzystwa Kulturoznawczego. Kontynuował pracę naukową, publikując artykuły i recenzje m.in. w pismach „Tytuł” (1994, 1997-98, 2000, 2002), „Śląsk” (1998, 2000-01, 2003, 2005, 2007, 2013, 2015-16), „Kresy” (2005), „Kultura Współczesna” (2008), „Teksty Drugie” (2009), „Ruch Literacki” (2012), „Konteksty Kultury” (2012, 2014), „Alma Mater” (2014). W 2007 uzyskał tytuł naukowy profesora. W tymże roku został powołany do Komitetu Obchodów Roku Josepha Conrada-Korzeniowskiego w Polsce. W 2010 wszedł w skład Rady Naukowej Ośrodka Dokumentacji i Badania Twórczości Josepha Conrada przy Wydziale Polonistyki UJ. Otrzymał dwukrotnie Nagrody Ministra Nauki III stopnia (1972, 1989) i wielokrotnie Nagrody Rektora UŚl. Odznaczony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi (1979) i odznaką „Za zasługi dla Uniwersytetu Śląskiego” (1992). ! Uwagi: Oprawa porysowana, brzegi wydarte, zawiera zapiski.