Jan Marceli Żyznowski (ur. 1889 w Warszawie, zm. 15 lipca 1924 w Paryżu) – polski powieściopisarz, krytyk, malarz i scenograf. Studiował malarstwo i literaturę w Paryżu. Należał do Towarzystwa Artystów Polskich w Paryżu. Podczas I wojny światowej służył w oddziale Bajończyków Legii Cudzoziemskiej. Walczył na froncie zachodnim. W 1915 wyjechał do Petersburga, gdzie pracował z dziennikiem Głos Polski. Podczas krótkiego związku z formistami wystawiał z nimi w Polskim Klubie Artystycznym w Warszawie. Jego obrazy dekorowały Klub Futurystów Polskich w Hotelu Europejskim (1919). W 1921 artysta pokazał swe prace w salach wystawowych Zachęty i rozpoczął współpracę z pismem Formiści. W okresie 1920–1923 prowadził dział krytyki artystycznej czasopisma Rzeczpospolita, a w l. 1923–1924 - „Tygodnika Ilustrowanego” i „Pani”. W 1924 pisał recenzje z wystaw dla Wiadomości Literackich. Gdy zachorował na raka wątroby, poprosił swą narzeczoną Stanisławę Umińską, by go zastrzeliła. W 1925 sąd francuski uniewinnił zabójczynię.