Wybór pism, Tom I-VIII, Komplet

Felietony i szkice Tom I: **Uszy do góry,** 1993, 367 str. Eseje Tom II: **Cienie i korona,** 1993, 356 str. Tom III: **Diabły i anioły**, 1994, 425 str. Monografia Tom IV: **Wielka gra**, 1993, 186 str. Tom V: **Reszta jest milczeniem**, 1994, 143 str. Beletrystyka Tom VI: **Taniec życia ze śmiercią**, 1993, 298 str. Tom VII: **Dolina szarej rzeki**, 1993, 330 str. Tom VIII: **Fidrek**, 1994, 325 str. W latach 1936–1939 Waldorff recenzentem muzycznym dziennika „Kurier Poranny” i tygodnika „Prosto z Mostu”. W tym czasie był działaczem ruchu narodowo-demokratycznego. W 1939 opublikował książkę zatytułowaną „Sztuka pod dyktaturą”, opisującą zasługi Benito Mussoliniego dla rozwoju Włoch. Po 1945 związany z tygodnikiem „Przekrój”. Komentator muzyczny Polskiego Radia i felietonista tygodników „Świat” i „Polityka”. Autor 20 książek, głównie poświęconych muzyce poważnej. Inicjator powstania Muzeum Karola Szymanowskiego w Zakopanem i Muzeum Teatralnego w Warszawie. Jego staraniem odrestaurowano pałac książąt Radziwiłłów w Antoninie, k. Ostrowa Wielkopolskiego. Współorganizował też odbywający się w Antoninie i Ostrowie Międzynarodowy Festiwal „Chopin w barwach jesieni”. W 1974 Waldorff założył Społeczny Komitet Opieki na rzecz Ochrony Starych Powązek. Z jego inicjatywy corocznie odbywa się tam 1 listopada kwesta na ten cel prowadzona przez znane osobistości kultury i mediów. Honorowy obywatel Słupska od 1986 i Warszawy od 1992. Był członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. W latach 1988-1990, a także po 1990 członek Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa. Popularyzator kultury muzycznej na łamach prasy, w radiu i telewizji. Barwna postać PRL-u, wybijająca się zachowaniem i językiem. Przyjaciel Stefana Kisielewskiego, po śmierci którego napisał książkę Słowo o Kisielu, laureat nagrody jego imienia w 1990. W swojej autobiografii Taniec życia ze śmiercią wspominał, iż jego orientacja (homoseksualna) była powodem wydziedziczenia przez ojca. Jego partnerem życiowym był tancerz Mieczysław Jankowski, z którym spędził 60 lat, od 1939. Partner opiekował się Waldorffem i prowadził dom. Para starała się ukrywać swój związek unikając publicznego pokazywania się razem, a Waldorff przedstawiał w wywiadach Jankowskiego jako brata ciotecznego. Jerzy Waldorff został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie, tuż przy katakumbach. W tym samym grobie pochowano również Mieczysława Jankowskiego. Jerzy Waldorff za wybitne zasługi dla kultury polskiej w 1995 roku odznaczony został Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski.