Tom I - 348 s.

Tom II - 429 s.

Wojna i pokój - powieść historyczna rosyjskiego pisarza Lwa Tołstoja, pisana w latach 1863–1869, często uznawana za rosyjską epopeję narodową. Tytuł wynika z fabuły powieści i jej podziału na części pokojową (tomy I–II) i wojenną (tomy III–IV). Istnieje dość rozpowszechniona legenda o innym, „właściwym” znaczeniu tytułu, wynikająca z wieloznaczności słowa «мир» we współczesnym języku rosyjskim. Przed reformą ortografii 1917–1918 r. było ono zapisywane w różny sposób: «миръ» jako pokój i «міръ» jako świat, społeczeństwo. Zgodnie z tym poglądem Tołstoj miał na myśli społeczeństwo, i przesłaniem powieści jest ukazanie narodu rosyjskiego biorącego udział w wojnach napoleońskich. Przeciwko temu świadczy fakt, że wszystkie edycje powieści, które ukazały się za życia Tołstoja, były zatytułowane «Война и миръ» (Wojna i pokój), oraz używanie przez Tołstoja tłumaczenia francuskiego "La guerre et la paix" o tymże znaczeniu. Jedno z największych arcydzieł literatury światowej, wielowątkowa epopeja z czasów wojen napoleońskich. łączy elementy powieściopisarstwa historycznego, społeczno-obyczajowego, psychologicznego, dając bogaty obraz rosyjskiego życia za czasów cara Aleksandra I. Opisuje wielkie bitwy, oficerskie hulanki, pojedynki, polowania, bale, arystokratyczne salony i prowincję, narodziny i śmierć, miłość i zdradę, szczęście i nieszczęście, zdeterminowane przez fatalizm historii. W pierwotnym zamyśle Tołstoja powieść miała być szkicem opisującym podłoże powstania dekabrystów. Następnie zdecydował się on ją rozszerzyć i opisać trzy newralgiczne punkty rosyjskiej historii XIX wieku: wojny napoleońskie, powstanie dekabrystów i wojnę krymską. W trakcie pisania jednak pisarz odszedł od właściwego tematu utworu i skupił się jedynie na opisie wojen napoleońskich (w których uczestniczyła większość dekabrystów). Końcowy efekt przyniósł kilka uzupełniających się wątków, będących uzasadnieniem poglądów historiozoficznych Tołstoja