Jest to pamiętnik więźnia obozów koncentracyjnych w Dachau i Gusen z lat 1940 - 1941.Autor przed wojnom był dziennikarzem i pisał między innymi artykuły na temat faszystowskich Niemiec, jednak nie przypadły one do gustu czytelnikom w tym kraju a szczególnie ssmanom .. Można, by napisać uszczypliwie o powodzie, z którego został aresztowany i osadzony w obozie. Książka wstrząsająca, ponieważ pisarz nie koloryzuje rzeczywistości i nie ubarwia można, by to odebrać wręcz jak suchy dziennik zdarzeń z miejsc, w których przebywał. Książka nie jest jednak subiektywnie jednostronna, ponieważ autor opisuje drobne zdarzenie, które pokazują, że jednak i w kraju, gdzie zdawałoby się nazizm i faszyzm, a co za tym idzie odczłowieczenie ludzi z obozów dopadło już wszystkich to jednak zdarzają się jednostki, które mają ludzkie uczucia, choć noszą na sobie mundur. Drugim elementem, którym zaskoczył mnie w tej książce jest zakończenie, którego po przeczytaniu tak wielu publikacji i książek na ten temat się nie spodziewałem. 
Książka, którą warto przeczytać, choćby ze względu na drobne szczegóły, które opisują jak patrzono na więźnia po za obozem, co nie jest częste