Tadeusz Kantor (ur. 6 kwietnia 1915 w Wielopolu Skrzyńskim, zm. 8 grudnia 1990 w Krakowie) – polski malarz i reżyser żydowskiego pochodzenia, scenograf, teoretyk sztuki; w latach 1942–1944 kierował konspiracyjnym Teatrem Niezależnym, od 1955 teatrem Cricot 2, w którym do 1975 wystawił adaptacje dramatów Stanisława Ignacego Witkiewicza, następnie własne przedstawienia Umarła klasa (1975), Wielopole, Wielopole (1980), Niech sczezną artyści (1985), Nigdy tu już nie powrócę (1988), Dziś są moje urodziny (1991).

Po „Umarłej klasie” Tadeusz Kantor stworzył w ramach Teatru Śmierci „Wielopole, Wielopole” – pierwszy spektakl oparty na osobistych wspomnieniach; pierwszy też ze sobą w roli reżysera-sprawcy i zarazem jednej z postaci, chociaż jeszcze milczącej.

W tym przedstawieniu Tadeusz Kantor odtwarza na scenie galicyjskie miasteczko i pokój, w którym spędził dzieciństwo, a aktorom pozwala odgrywać członków swej rodziny. Artysta pisał w programie do spektaklu: „Pokój mego dzieciństwa jest ciem­ną i zagraconą DZIURĄ. To nie­prawda, że dziecinny pokój w naszej pamięci pozostaje słoneczny i jasny. Takim czyni go tylko kon­wencjonalna maniera literacka. Jest to pokój UMARŁY i UMARŁYCH. Przywoływany wspomnieniem – nieustannie umiera. Gdy jednak bę­dziemy z niego dobywać znikome fragmenty, kawałek dywanu, okno, a za nim ulicę biegnącą w głąb, promień słoneczny na podłodze, żół­te sztylpy ojca, i płacz matki, i ja­kąś twarz za szybą okna – możliwe, że wtedy rozpocznie sklecać się nasz prawdziwy POKÓJ dzieciństwa, i może uda się nam sklecić przy tej okazji nasz spektakl!”.

Przedstawienie powstawało w znacznym stopniu we Florencji i z udziałem sporej grupy włoskich aktorów. Kantor zaprezentował Wielopole,Wielopole w Polsce już po sierpniowej rewolcie, pod koniec 1980 roku. Szczególnie zależało mu na zagraniu spektaklu w gdańskiej stoczni, ale robotnicy z „Solidarności” źle je przyjęli. 15 grudnia 1983 roku przedstawienie zostało zagrane w kościele w Wielopolu Skrzyńskim. Pomimo nałożenia męskim manekinom bielizny zakrywającej genitalia spektakl zbulwersował wielu mieszkańców miejscowości.

W 1984 roku Stanisław Zajączkowski zarejestrował Wielopole, Wielopole na potrzeby telewizji. „Paradoksalnie (…) teatr Kantora w telewizji uległ swoistemu uzwyczajnieniu, jakby uporządkowaniu, które narzuca selektywność realizacji telewizyjnej. Myślę, że o wiele trudniej jest wyodrębnić poszczególne sekwencje  Wielopola, odbierając je z widowni teatru scenicznego – pisał Wacław Tkaczuk w „Antenie”. –  Inny charakter ma zapewne w warunkach nietelewizyjnych obecność twórcy pośród aktorów, pośrodku spektaklu. Bliższy intencjom jego – demiurga. Kantor, prowadzony przez kamerę, może przesadzam, łowiony przez kamerę, jest tylko uczestnikiem, trochę świadkiem spektaklu, w którym nic przecież nie zmieni jego gest dyrygenta. Jest to w istocie gest aktora, nie dyryguje się wszak np. śpiewem odtwarzanym mechanicznie z taśmy”.