Pierwodruk Wielkiej historii powszechnej ukazał się w latach 1934-1938 w 7 tomach podzielonych na 11 części. Wydawca reprintu tego dzieła - mając na uwadze m.in. względy praktyczne, poręczność w posługiwaniu się publikacją - zrezygnował z pójścia śladem pierwszego wydania dzieła i publikowania go w 11 częściach o dużej objętości. Reprint Wielkiej historii powszechnej liczy (przy zachowaniu pierwotnego, podstawowego podziału na 7 tomów) 26 części, w przeciętnej objętości ok. 320 stron każda. Na siedem tomów Wielkiej historii powszechnej (które w reprincie ukazały się w 26 częściach) składa się ok. 8 tysięcy stron druku, 7 tysięcy ilustracji, 112 map jednobarwnych, 35 map kolorowych oraz 43 barwne plansze ilustracyjne. Dzięki walorom języka wykładu, bogatej faktografii i licznym ilustracjom należy Wielka historia powszechna do czołowych osiągnięć popularyzatorskich i wydawniczych dwudziestolecia międzywojennego. Jej wartość poznawcza i użyteczność jest bezsporna również dzisiaj. W przetrzebionych pożogą ostatniej wojny bibliotekach publicznych i księgozbiorach rodzinnych Wielka historia powszechna jest w komplecie rzadkością.