Elżbieta Szemplińska-Sobolewska (ur. 29 kwietnia 1909 w Warszawie – zm. 27 kwietnia 1991 w Warszawie) – polska poetka i prozaiczka o lewicowych poglądach.

Urodzona w Warszawie. Studiowała prawo oraz polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim.Debiutowała jako prozaik w 1926 roku na łamach czasopisma "Robotnik" opowiadaniem "Ojciec". W 1932 roku ogłosiła swoją pierwszą powieść Narodziny człowieka. 19 listopada 1939 roku podpisała oświadczenie pisarzy polskich witające przyłączenie Zachodniej Ukrainy do Ukrainy Radzieckiej. 17 września 1940 roku wstąpiła do Związku Radzieckich Pisarzy Ukrainy[4]. W trakcie wojny działała w okupowanym Lwowie, spółpracowała m.in. z "Robotnikiem", "Czerwonym Sztandarem".i "Nowymi Widnokręgami". W 1941 była we Lwowie redaktorką kwartalnika "Almanach Literacki". Lata 1941-1944 spędziła w ZSRR, była współpracowniczką miesięcznika "Nowe Widnokręgi". Okeślana w tym czasie jako "rywalka Wandy Wasilewskiej. W 1946 roku przebywała w placówce dyplomatycznej w Luksemburgu. W latach 1946-1962 przebywała na Zachodzie. Do Warszawy powróciła w 1961 lub 1962 roku.

W jej twórczości polscy "bieżańcy" przybywający do ZSRR spotykają się z lepszym, przyjaźniejszym światem.