Jest to praca stanowiąca dowód biegłej orientacji Autorki w prowadzaniu naukowych badań literaturoznawczych, umiejętności dokonywania trafnych analiz utworów literackich oraz konstruowania logicznych i przekonujących wniosków. Podjęty temat jest aktualny i istotny nie tylko dla literaturoznawstwa stricte afrykanistycznego, ale także dla badań nad literaturą światową. Warto także zwrócić uwagę na fakt, że oceniana praca jest pionierska w Polsce, ponieważ przedstawia pisarstwo kobiet, które tworzą w języku suahili, co nie stanowiło dotąd dominującego nurtu badań nie tylko w języku polskim, ale także w językach suahili i angielskim. Podjęta problematyka badawcza jest nadal stosunkowo nowatorska w światowych afrykanistycznych badaniach literaturoznawczych, bo chociaż analiza pisarskiej twórczości Afrykanek jest w nich dość chętnie podejmowana w ostatnich latach, to badania nad prozą suahili autorstwa kobiet i wyrażaniem w niej kobiecej wieloaspektowej tożsamości prowadzone przez Autorkę są pionierskie. Chociaż w Polsce od lat rozwija się akademicka refleksja nad literaturami afrykańskimi, także nad utworami pisanymi przez kobiety, to większość opracowań dotyczy literatur tworzonych w językach europejskich. Jednocześnie praca Izabeli Romańczuk jest pierwszym, nie tylko w Polsce, ale na świecie, całościowym opracowaniem twórczości kobiet tanzańskich piszących w języku suahili.