Tom I- 1312s.

Tom II-1355s.

Tom III-1610s.

Tom IV- 1139s.

Redaktor naukowy, Stanisław Dubisz, jest profesorem zwyczajnym w Uniwersytecie Warszawskim, pracownikiem naukowym i dydaktycznym na Wydziale Polonistyki UW, członkiem m.in. Komitetu Językoznawstwa PAN, Polskiego Towarzystwa Językoznawczego, Towarzystwa Naukowego Warszawskiego, Międzynarodowego Komitetu Slawistów, Rady Języka Polskiego. W latach 1996–2002 i 2005 był dziekanem Wydziału Polonistyki UW. Jego zainteresowania badawcze skupiają się wokół zagadnień rozwoju historycznego i stylistycznych uwarunkowań polszczyzny, słownictwa polszczyzny ogólnej, polskich gwar i dialektów, kontaktów językowo-kulturowych oraz języka polskiego poza granicami kraju.  Uniwersalny słownik języka polskiego (dalej USJP) jest synchroniczno-diachronicznym, jednojęzycznym słownikiem ogólnym, charakteryzującym się ekstensywnością i selektywnością w doborze materiału oraz ograniczeniem encyklopedyzmu w opisie leksykograficznym. Zasadniczym jego zadaniem jest rejestracja i charakterystyka wyselekcjonowanego zasobu słownictwa współczesnej polszczyzny ogólnej. Geneza USJP wiąże się z projektem opracowania przez Redakcję Słownika Języka Polskiego Wydawnictwa Naukowego PWN rozszerzonego i zmodernizowanego wydania trzytomowego Słownika języka polskiego pod redakcją M. Szymczaka. Rozpoczęte na przełomie 1994 i 1995 r. prace, w wyniku modyfikacji zachodzących w warsztacie leksykograficznym i zmiany koncepcji słownika, zakończyły się przyjęciem nowej formuły słownika rejestrującego leksykę współczesnej polszczyzny i pierwszym wydaniem słownika, które ukazało się w 2003 r. (prace autorskie zakończono na przełomie lat 2000 i 2001). Cechą konstytutywną USJP jest przyjęcie zasady jednojęzyczności. Jednostki odnotowane w słowniku należą do zasobu leksykalnego języka polskiego i opisywane są w odniesieniu do polskiego systemu językowego. Warunkiem rejestracji jednostek pochodzenia obcego jest obecność wykładników ich adaptacji fonetycznej (graficznej), gramatycznej lub kulturowej. W słowniku znalazły się także przyswojone kulturowo i ustabilizowane przez polski zwyczaj językowy obcojęzyczne wtręty (cytaty). Jako kryterium doboru materiału leksykalnego i hierarchizacji znaczeń przyjęto w USJP zasadę zakresu (stopnia) upowszechnienia (podstawą był Korpus Języka Polskiego PWN). Celem redaktora słownika było ukazanie całości klas zasobu leksykalnego współczesnego języka polskiego – w USJP odnotowano zatem słownictwo należące zarówno do starannej odmiany polszczyzny, jak i słownictwo codzienne oraz wspólne różnym odmianom polszczyzny, uwzględniając przy tym specjalistyczne znaczenia wyrazów oraz terminologię techniczną i naukową. Zgodnie z przyjętą zasadą selektywności w słowniku nie odnotowano całego współczesnego zasobu polszczyzny, lecz duży, reprezentatywny zbiór jednostek charakteryzujących się wysoką frekwencją użycia i znajdujących się w szerszym obiegu językowym. Zanotowane w USJP jednostki należą zasadniczo do zasobu leksykalnego polszczyzny drugiej połowy XX wieku. Opisem objęto jednak także wybrane historyzmy, pozostające w biernym zasobie słownictwa i – wyjątkowo – archaizmy leksykalne. USJP jest w ostatnich pięćdziesięciu latach drugim chronologicznie po Słowniku języka polskiego pod red. W. Doroszewskiego opracowaniem leksykograficznym rejestrującym tak obszerny zasób słownictwa współczesnej polszczyzny ogólnej, spełniającym wymagania o charakterze normatywnym i dydaktycznym. Słownik otrzymał pozytywną opinię Rady Języka Polskiego (na podstawie recenzji: prof. prof. Andrzeja Markowskiego, Stanisława Gajdy i Jerzego Podrackiego).