Nazwa sakramentalia pierwotnie, tj. od wieku XII, kiedy Piotr Lombardus (r. 1160) zaczął jej używać, oznaczała pewne obrzędy religijne, które nie były sakramentami, jak modlitwy "Ojcze nasz", "confiteor" itp., znak krzyża św., wzywanie imienia Jezus lub też ceremonie używane przy sprawowaniu sakramentów świętych. Sakramentaliami w ścisłym tego słowa znaczeniu obecnie w myśl Nowego Kodeksu prawa kanonicznego nazywamy rzeczy albo czynności, których Kościół przez pewne naśladowanie sakramentów czyli podobieństwo do nich zwykł używać, aby przez poświęcenia i wez­wania modlitewne otrzymać pożądane skutki zwłaszcza duchowne. Mają one pewne podo­bieństwo do sakramentów św., gdyż są to znaki widzialne czyli pod zmysły podpadające, jak np. poświęcenie opata, konsekracja Kościoła lub dzwo­nów, i udzielają też pewnych łask Bożych tym, którzy pobożnie ich używają. Różnią się od sakramentów św. tym, że są z ustanowienia Kościoła św. a nie z ustanowienia samego Chrystusa Pana, różnią się też co do swych skutków: sakramenty udzielają łaski bezpośrednio, odpuszczają grzechy i kary za grzechy, a sakramentalia bezpośrednio ani łaski nie udzielają, ani nie mogą odpuścić grzechów; sakramenty sprawują swe skutki mocą swą wewnętrzną przez sam czyn dokonany, sakra­mentalia zaś sprawują swe skutki jedynie pośred­nio przez czyn działającego Kościoła. Kościół ma władzę z prawa Bożego sobie nadaną ustanawiać sakramentalia, boć przecież Chrystus Pan powie­rzył Kościołowi posłannictwo uświęcania ludzi, a więc udzielił pozwolenia ustanawiać odpowied­nie do tego środki pomocnicze. Wyraźnie na to wskazują różne orzeczenia Kościoła św. w ciągu ubiegłych wieków . Według obecnego prawa kanon 1145 wyraźnie głosi: "Jedynie Stolica Apostolska może nowe sakramentalia ustanawiać, albo już przyjęte autentycznie wyjaśniać, kasować albo zmieniać".