Teoria plastyczności - nauka zajmująca się odkształceniami i naprężeniami występującymi w ciałach odkształcanych plastycznie; w teorii plastyczności własności plastyczne ciał są opisywane przez wyidealizowane modele ciał rzeczywistych. Ciała rzeczywiste tylko w przybliżeniu spełniają założenia któregoś z tych modeli. Teorię plastyczności stosuje się przy obliczaniu obciążeń granicznych dla różnych konstrukcji oraz przy projektowaniu procesów obróbki plastycznej metali oraz tworzyw sztucznych. Zajmowali się nią H. Treska (doświadczenia z tłoczeniem metali), M.T. Huber (sformułowanie 1904 podstawowego warunku plastyczności), R. von Mises; fundamentalne prace współczesnej t.p. opublikowali: L. Prandtl (1920-21) i H. Hencky (1923); w badaniu ośrodków niejednorodnych i anizotropowych duże osiągnięcia mieli polscy badacze z grupy pracującej pod kierunkiem W. Olszaka.