Witold Nowacki (ur. 20 lipca 1911 w Zakrzewie, zm. 23 sierpnia 1986 w Warszawie) – specjalista w dziedzinie mechaniki budowli, teorii sprężystości i termosprężystości. Profesor Politechniki Gdańskiej, Uniwersytetu Warszawskiego i Politechniki Warszawskiej, prezes Polskiej Akademii Nauk. Ojciec Jerzego Nowackiego, dziadek Barbary Nowackiej, teść Izabeli Jarugi-Nowackiej.

Ukończył Gimnazjum Państwowe w Nakle nad Notecią. W okresie II wojny światowej przebywał w obozie jenieckim w Woldenbergu, gdzie zorganizował Studium Dokształcania Politechnicznego.

Doktorat uzyskał na Politechnice Warszawskiej we wrześniu 1945. 15 września 1945 objął kierownictwo Katedry Wytrzymałości Materiałów i Statyki Budowli oraz funkcję prodziekana Wydziału Inżynierii Lądowej i Wodnej Politechniki Gdańskiej.

W 1952 przeniósł się do Warszawy, gdzie został członkiem korespondentem Polskiej Akademii Nauk, uczestniczył w organizacji PAN jako Sekretarz Naukowy Wydziału IV Nauk Technicznych (1952-1957), w 1956 został członkiem rzeczywistym PAN. W latach 1957-1965 był zastępcą sekretarza naukowego, w latach 196-1968 sekretarzem naukowym, w latach 1969–1977 wiceprezesem, w latach 1978–1980 prezesem PAN.

W 1971 uhonorowany tytułem doktora honoris causa Politechniki Gdańskiej, w 1979 tytułem doktora honoris causa Politechniki Poznańskiej, natomiast w 1981 tytułem doktora honoris causa Politechniki Łódzkiej i Warszawskiej.

Zajmował się zagadnieniami statyki i dynamiki, teorii sprężystości, lepkosprężystości, magnetosprężystości oraz teorii niesymetrycznej sprężystości.

W latach 1946–1948 był członkiem PPS, od kongresu zjednoczeniowego PPS i PPR 15 grudnia 1948 roku należał do PZPR. W latach 1964–1970 był zastępcą członka KC PZPR w latach 1980-1981 członek KC PZPR. Członek Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Jedności Narodu w 1968 . W czerwcu 1968 wszedł w skład Komitetu Honorowego obchodów 500 rocznicy urodzin Mikołaja Kopernika