W końcu lat 20. XX wieku, Armia Czerwona nie posiadała nowoczesnego czołgu średniego. Będące w wyposażeniu wojska czołgi T-24 były już przestarzałe. Zachodziła konieczność wymiany sprzętu. Próbowano zakupić w Wielkiej Brytanii czołgi A6. Nie udało się to, ponieważ miały one trafić do uzbrojenia armii brytyjskiej. Konstruktorzy sowieccy postanowili zbudować własny pojazd. Zadania podjęły się dwa zespoły konstrukcyjne: jeden złożony ze słuchaczy akademii im. F. Dzierżyńskiego, a drugi - KB-3, złożony m.in. z inżynierów Ginsburga, Zasławskiego i Iwanowa. Prototyp nowego wozu powstał w czerwcu 1932 w zakładach Bolszewik w Leningradzie. Był to pojazd z wieżą główną uzbrojoną w armatę 76,2 mm i dwie wieże pomocnicze z karabinami maszynowymi 7,62 mm. Produkcja seryjna czołgów ruszyła w połowie września 1932. Uruchomiono ją w zakładach Krasnyj Putiłowiec w Leningradzie. W 1933 fabryka została przemianowana na Zakłady Kirowskie (LKZ). 11 sierpnia 1932 nowy pojazd został przyjęty do uzbrojenia Armii Czerwonej. 1 maja 1933 pokazano publicznie 12 pierwszych wozów. 10 na defiladzie na Placu Czerwonym w Moskwie, a 2 w Leningradzie. Ogółem wyprodukowano 503 takie czołgi.