Jan Szczepkowski (ur. 8 marca 1878 w Stanisławowie, zm. 17 lutego 1964 w Milanówku) – polski rzeźbiarz i malarz, w latach 1925–1939 dyrektor Miejskiej Szkoły Sztuk Zdobniczych i Malarstwa w Warszawie. Ojciec Alojzy był wysokiej rangi urzędnikiem w C.K. Kolejach Żelaznych, matką była Józefina Kuczyńska. W 1892 rozpoczął naukę w Szkole Przemysłu Drzewnego w Zakopanem. Od 1896 studiował rzeźbę w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Jego nauczycielami rzeźby byli Alfred Daun i Konstanty Laszczka. Nauczycielem rysunku i malarstwa był Jacek Malczewski. W latach 1904-1907 przebywał na stypendium w Paryżu, gdzie miał możliwość zapoznania się z nowymi prądami artystycznymi. Po powrocie z Francji mieszkał w Krakowie. W tym czasie uczestniczył w życiu krakowskiej bohemy artystycznej. Był członkiem Towarzystwa Polska Sztuka Stosowana i Towarzystwa Artystów Polskich "Sztuka". W 1914 został powołany do czynnej służby wojskowej. Jako porucznik uczestniczył w walkach frontowych do maja 1915, kiedy to został ciężko ranny pod Kraśnikiem. Po rekonwalescencji uznany za niezdolnego do służby liniowej, skierowany do Oddziału Grobów Wojennych. Był kierownikiem artystycznym okręgu IV Łużna, w którym zaprojektował 25 cmentarzy, w tym dwa wspólnie z innymi artystami. Od 1917 zamieszkał w Warszawie. W roku 1921 przeniósł się do Warszawy, gdzie podjął pracę w nowo powstałej Miejskiej Szkole Sztuk Zdobniczych przy ulicy Myśliwieckiej. W latach 1923-1939 był dyrektorem tej placówki. Odznaczony m.in. Krzyżem Oficerskim (1929)[1] i Krzyżem Kawalerskim (1955)[2] Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł w 1964. Został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie. Pomnik nagrobny artysty został wykonany przez rzeźbiarza Karola Tchorka