Polska w wyniku odejścia od gospodarki centralnie planowanej na początku lat 90. stanęła przed możliwością budowy systemu podatkowego praktycznie bez obciążenia balastem podatkowym z przeszłości. Szereg instytucji gospodarki socjalistycznej, w tym i rozwiązania podatkowe, zostały w całości odrzucone jako nieprzydatne w warunkach gospodarki rynkowej. Z perspektywy doświadczeń piętnastu lat trzeba stwierdzić, że szansa, przed którą stanęła Polska, nie do końca została wykorzystana. System podatkowy wprowadzany był w Polsce pośpiesznie i stanowił kopię rozwiązań stosowanych w krajach Europy Zachodniej. Nie podjęto w tym czasie pogłębionej dyskusji na temat teoretycznych aspektów opodatkowania i w tym kontekście nie ustosunkowano się na gruncie teoretycznym do referencyjnej struktury systemu podatkowego, najlepiej odpowiadającej warunkom okresu transformacji systemowej. Wydaje się także, że niedostatecznie wnikliwie zostały przeanalizowane i uwzględnione w procesie wdrażania pozytywne oraz negatywne doświadczenia krajów, które w porównaniu z Polską posiadają znacznie bogatszą przeszłość podatkową. Wszystko to sprawiło, że system podatkowy wdrożony w Polsce na początku lat 90. był od samego początku niespójny, prawo podatkowe zaś - nie tylko w opinii powszechnej, lecz także w środowisku specjalistów - należy w dalszym ciągu do najmniej stabilnych uregulowań legislacyjnych ostatniej dekady. Brak stabilnych i klarownych reguł w tak ważnej dziedzinie, jak regulacje podatkowe staje się obecnie istotnym hamulcem rozwoju gospodarczego. Fakt ten do tego stopnia jest już oczywisty, że zaledwie po kilkunastu latach od aplikacji nowego systemu podatkowego mało kto wyraża wątpliwość, że stoimy przed koniecznością jego gruntownej reformy. W świetle powyższego uzasadniony wydaje się cel przedłożonej pracy.