Swastyka w dziejach cywilizacji to cenne studium kulturoznawcze, przedstawiające 12 tysięcy lat dziejów symbolu, który - drogą dyfuzji kulturowej, wraz z rozprzestrzenianiem się rolnictwa - upowszechnił się na pięciu kontynentach Ziemi. Związany z kultem płodności a także z kultami solarnymi, z których Wyłonił się w związku z wielokrotnie notowanym w dziejach zjawiskiem "wirującego słońca", w najważniejszych religiach świata uznawany by za symbol dobroczynny. W chrześcijaństwie miał być znakiem chroniącym przed wpływami szatana. W buddyzmie uważany za odcisk stopy Buddy, występuje powszechnie, w najrozmaitszych sytuacjach i zastosowaniach. Równie jest rozpowszechniony w hinduizmie, nieodłącznie uinieszczany, jako znak szczęścia na kartkach pocztowych wysyłanych jako odpowiednik naszych "walentynek" z cywilizacji zachodniej. 12 tysięcom lat dziejów swastyki, jako symbolu dobroczynnego, przeciwstawia się 12 lat używania tego symbolu na sztandarach i godłach Trzeciej Rzeszy. Owe 12 lat sprawiły, że po II wojnie światowej, pojawianie się tego symbolu zwykło się traktować jako przejaw odradzania się reminiscencji i wpływów nazistowskich. Krzywdzące wobec wielotysięcznych lat tradycji tego symbolu, owo negatywne traktowanie swastyki ma miejsce wyłącznie w kręgu cywilizacji zachodniej. W inńych kręgach cywilizacyjnych swastyka jak dawniej, tak i nadal jest dobroczynnym symbolem pomyślności. Czas zatem, aby przestać wreszcie również u nas traktować ten prastary symbol kulturowy tak europocentrycznie.