Zakończenie zimnej wojny rozpoczyna w stosunkach międzynarodowych okres zwiększonego interwencjonizmu. Za główny powód takiego stanu rzeczy należy uznać zmiany zachodzące w środowisku bezpieczeństwa międzynarodowego, związane przede wszystkim z rozpadem dwubiegunowego podziału świata. Suwerenność poszczególnych państw zaczęła być postrzegana jako jeszcze bardziej ważna zasada prawa międzynarodowego, ale jednocześnie coraz częściej suwerenność ta, w niektórych przypadkach musiała być naruszana w imieniu społeczności międzynarodowej. Oczywiste jest, że są to sytuacje skrajne, jednakże doświadczenia trzech ostatnich dekad wskazują, że zbrojna interwencja społeczności międzynarodowej stanowi czasami jedyny sposób przywrócenia lub zapobiegania niekorzystnemu rozwojowi wypadków. Za takie należy uznać masowe naruszanie praw człowieka przez autorytarne rządy, występujące przeciwko własnym społeczeństwom lub konflikty etniczne, grożące masowymi czystkami, morderstwami, a nawet ludobójstwem. Wówczas społeczność międzynarodowa powinna reagować, włącznie z użyciem siły, a działanie takie przejawia się w interwencji humanitarnej.