Erich von Manstein (właściwie Fritz Erich von Lewinski, ur. 24 listopada 1887 w Berlinie, zm. 10 czerwca 1973 w Irschenhausen) – niemiecki feldmarszałek. Erich von Manstein urodził się 24 listopada 1887 r. Pochodził zarówno ze strony ojca, jak i matki, ze starych rodzin wojskowych. Przyszedł na świat jako dziesiąte dziecko gen. Edwarda von Lewinskiego pochodzącego z polsko-kaszubskiego rodu Royk-Lewińskich herbu Brochwicz (pierwotną siedzibą rodu było Lewino) i piąte dziecko drugiej jego żony, Heleny von Sperling. Po chrzcie przebywał w domu ówczesnego mjr. Georga von Mansteina, który nie miał dzieci z siostrą jego matki. W wieku 14 lat został zaadoptowany przez to małżeństwo. W wyniku uchwały Rady Ministrów II Rzeszy Niemieckiej otrzymał nowy herb i z biegiem lat używając nazwiska „von Lewinski, zwany von Manstein”, coraz częściej w skróconej formie „von Manstein”.
Na skutek pogłosek o żydowskim pochodzeniu, rozsiewanych przez jego przeciwników w armii, SS na rozkaz Himmlera, przebadało genealogię marszałka, udało się im jedynie ustalić polskie korzenie von Mansteina.
Pierwsze lata spędzał w garnizonach, w których służył przybrany ojciec, w Turyngii i Meklemburgii, a następnie w Strasburgu, w Alzacji–Lotaryngii. Tam też uczęszczał w latach 1894–1899 do liceum. W Wielkanoc 1900 r., wstąpił jako kadet do szkoły pruskiego korpusu kadetów, na początku w Plön (Holsztyn), a następne cztery lata nauki spędził w „Głównym Zakładzie dla Kadetów” w Berlinie–Lichterfelde. W marcu 1906 r., po zdaniu matury z oceną „dobry”, 18-letni Erich von Manstein wstąpił jako podchorąży do 3. Spieszonego Pułku Gwardii, w którym służył do wybuchu I wojny światowej. 27 stycznia 1907 r., w dniu urodzin cesarza, Erich von Manstein został mianowany podporucznikiem, ze starszeństwem od 14 czerwca 1905 r. W 1911 r. został adiutantem batalionu strzelców w swoim pułku. Od jesieni 1913 r. przebywał w akademii wojennej. Wybuch I wojny światowej zastał go w stopniu porucznika na stanowisku adiutanta 2. Pułku Rezerwowego Gwardii. Razem z pułkiem uczestniczył w zdobyciu twierdzy Namur, w bitwie nad jeziorami mazurskimi i w kampanii jesiennej w Polsce w 1914 r., podczas której został ranny w szturmie w dniu 17 listopada. Po wyleczeniu ran służył jako kapitan (od 24 lipca 1915 r.) przeważnie w sztabach, na początku jako oficer łącznikowy, a następnie jako oficer korpusu oficerów sztabu generalnego w dowództwach armii. Manstein zakończył wojnę jako szef Wydziału Operacyjnego 213. Dywizji Piechoty, uczestnicząc w jej szeregach w ofensywach w maju i czerwcu 1918 r. pod Reims i następnie w walkach obronnych pod Sedanem.
Tom I: Wspomnienia 1939-1944: 297 str
Tom II: Wspomnienia 1939-1944: 314 str