Tom II część 2: 1431 s. Tom III: 866 s. "Istotnym celem niniejszego dzieła, jest zaradzenie potrzebie tylu osób, życzących mieć wiadomości historyczne o wielu miejscach w kraju, które zwiedzają lub zwiedzać mają, a nawet gdzie sami żyją lub o których z niepewnych tylko podańgminu słuszeć cośkolwiek mogły. Przed kilkunastu laty Opis starożytnej Polski ŚWIĘKIEGO dostatecznym było może do zaspokojenia tej naturalnej ciekawości czytelników polskich. Powierzchowny i ścisłej ktytyki wytrzymać nie mogący, stał się jednak dla samego pomysłu powszechnie pożądanym. Dwa wydania wkrótce wyczerpane zostały i dzieło to przeszło do liczby rzadkich książek". Michał Baliński (ur. 14 sierpnia 1794 w Terespolu koło Połocka, zm. 3 stycznia 1864 w Wilnie) – polski historyk, pisarz, publicysta, działacz oświatowy, brat Stanisława Balińskiego. Ożenił się z Zofią Śniadecką, córką Jędrzeja Śniadeckiego. Miał z nią syna Jana Balińskiego, który był wybitnym polskim lekarzem psychiatrą. Urodzony na Litwie studiował w Wilnie na tamtejszym uniwersytecie, gdzie w 1815 uzyskał tytuł magistra filozofii. Pierwsze swe prace publikował w „Dzienniku Wileńskim” i w założonym wraz z Joachimem Lelewelem „Tygodniku Wileńskim”, którego od 1816 był także współredaktorem. Od 1817 członek Towarzystwa Szubrawców. W 1818 wyjechał za granicę, po powrocie opublikował m.in. w „Dzienniku Wileńskim” „Opisanie Wiednia i Podróż do Szwajcarii Saskiej”. W 1836 otrzymał urząd w warszawskim wydziale oświaty; w Warszawie uczestniczył w 1841 w założeniu „Bibljoteki Warszawskiej”, w której od tej pory często publikował swoje artykuły. W 1847 złożył urząd i wrócił na Litwę. Dwukrotnie wybrano go kuratorem honorowym gimnazjum i instytutu szlacheckiego w Wilnie, a potem wiceprezesa Wileńskiej Komisji Archeologicznej. Współautor wraz z Tymoteuszem Lipińskim Starożytnej Polski.