Słownik Łaciny Średniowiecznej w Polsce Tom III 10 Zeszytów Vol III

Zeszyt 1 (19) - D - Defalcatio, 1969 r., 159 str.

Zeszyt 2 (20) - Defalco - Dependeo, 1970 r., od 162 str. do 319 str.

Zeszyt 3 (21) - Dependo - Devoveo, 1971 r., od 321 str. do 479 str.

Zezyt 4 (22) - Devoveo - Dicretus, 1971 r., od 481 str. do 639 str. 

Zeszyt 5 (23) - Dicretus - Do, 1972 r., od 641 str. do 799 str.

Zeszyt 6 (24) - Do - Educo, 1972 r., od 801 str. do 959 str. 

Zeszyt 7 (25) - Educo - Enstasio, 1973 r., od 961 str. do 1119 str. 

Zeszyt 8 (26) - Entafilon - Exactionalis, 1973 r., od 1121 str. do 1279 str. 

Zeszyt 9 (27) - Exationaliter - Expedio, 1974 r., od1281 str. do 1440 str. 

Zeszyt 10 (28) - Expedio - Exvium, 1974 r., od 1441 str. do1611 str. 

Inspiracją dla powstania Słownika był projekt Międzynarodowej Unii Akademii w Brukseli z r. 1920 zakładający ponowne opracowanie słownika średniowiecznej łaciny Du Cange'a. Reprezentanci poszczególnych krajów mieli nadsyłać materiał leksykalny od ok. 425 r. do ok. 1000 r. Polscy naukowcy postanowili opracować odrębny słownik łaciny średniowiecznej oparty wyłącznie na polskich źródłach. Wkrótce zaczęły powstawać podobne słowniki w innych krajach europejskich. Pierwszy zeszyt słownika polskiego ukazał się w 1953 r. i jest on teraz jednym z najbardziej zaawansowanych. Zasady redakcyjne zostały ustalone przez jego pierwszego redaktora, prof. Mariana Plezię. W latach 1988–2005 pracami nad Słownikiem kierowała prof. Krystyna Weyssenhoff-Brożkowa. Obecnie kieruje nimi dr hab. Michał Rzepiela, prof. IJP PAN.