Książka o tym, że złudzeniem jest,że jesteśmy jako ludzie lepsi od zwierząt. Łudzimy się, że mamy jakieś lepsze moce i umięjętności od zwierząt. A wiec jest to ksiazka bardzo ciekawa, jej tezy brzmią jak herezje, bo pytania jakie autor zadaje są szokujące. 

John N. Gray (ur. 17 kwietnia 1948 w Newcastle) – brytyjski filozof, politolog, publicysta, majbardziej znany współczesny angielski myśliciel polityczny, uznawany za ucznia Isaiaha Berlina i Michaela Oakeshotta. Wykładał na Uniwersytecie Oksfordzkim, Uniwersytecie Harvarda, Uniwersytecie Yale’a oraz myśl europejską w Londyńskiej Szkole Ekonomii.

W latach 70. i pierwszej połowie lat 80. uznawany był za jednego z czołowych myślicieli brytyjskiej nowej prawicy i apologetę rządów Margaret Thatcher. Zafascynowany neoliberalną myślą Friedricha Augusta von Hayeka, za pracę Hayek on Liberty (1984), przez niego samego uznany został za najlepszego interpretatora i twórczego kontynuatora swojej myśli.

W drugiej połowie lat 80. nastąpił jednak radykalny zwrot w myśli Graya. W swoich pracach stał się nie tylko radykalnym krytykiem ekonomicznego leseferyzmu oraz globalnego wolnego rynku, lecz również racjonalistycznego liberalizmu, opartego na oświeceniowym humanizmie, scjentyzmie, wierze w postęp (progresywizm), które w uskrajnionej postaci miały według niego doprowadzić do powstania XX-wiecznych totalitaryzmów. Akceptując jednak wiele społecznych zdobyczy Oświecenia, sam opowiedział się za liberalizmem jako ideałem poszukiwania zgody (hobbesowskiego modus vivendi), w dobie nierozwiązywalnych konfliktów wartości. Taczeryzm oskarżył o zniszczenie tradycyjnego, brytyjskiego, paternalistycznego toryzmu. Zaczął podkreślać wartość wspólnoty i – jako przeciwnik antropocentryzmu – ochrony środowiska naturalnego. W swojej publicystyce zaczął opowiadać się za polityką Partii Pracy pod przewodnictwem Tony’ego Blaira, jednak sprzeciwił się wojnie w Iraku i eksportowi liberalnej demokracji na Bliski Wschód.

Obecnie poglądy Graya trudno jednoznacznie sklasyfikować. Określa się go (lub on sam określa się) m.in. liberałem postmodernistycznym, liberałem komunitarystycznym, liberałem agonistycznym, postliberałem, zielonym konserwatystą.