Roman Dyboski (ur. 19 listopada 1883 w Cieszynie, zm. 1 czerwca 1945 roku w Krakowie) – polski filolog, historyk literatury angielskiej. Od roku 1911 był profesorem na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie (wcześniej docent i kierownik Katedry Filologii Angielskiej). W roku 1914 wcielony został do armii austro-węgierskiej gdzie dowodził kompanią 16. pułku piechoty obrony krajowej. W grudniu 1914 roku został schwytany przez wojska rosyjskie i wysłany na Syberię. W roku 1923 wybrany został na członka-korespondenta, a w 1931 na członka czynnego Polskiej Akademii Umiejętności. W roku akademickim 1930/1931 pełnił funkcję dziekana Wydziału Filozoficznego UJ. Wykładał i badał literaturę Wielkiej Brytanii. Do grona jego uczniów należeli m.in. Stanisław Helsztyński, Julian Krzyżanowski, Wacław Borowy, Tadeusz Grzebieniowski, Przemysław Mroczkowski. 8 listopada 1930 „za zasługi na polu pracy propagandowej zagranicą” został odznaczony przez Prezydenta RP Ignacego Mościckiego Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. W 1935 został odznaczony Złotym Wawrzynem Akademickim Polskiej Akademii Literatury. W 1936 odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi. W 1935 roku był członkiem krakowskiej loży wolnomularskiej Przesąd Zwyciężony. Wspomnienia prof. Romana Dyboskiego to osobista, często wzruszająca opowieść o akademickim uczonym, którego losy rzuciły w brudne odmęty wojny. Specjalista od literatury angielskiej do armii austrowęgierskiej i rychło dostaje się do rosyjskiej niewoli. Jeniecki los rzuca go na Syberię, gdzie znajduje później swe miejsce w formujących się tam oddziałach polskich. Było to naprawdę dobre miejsce dla obserwacji okropności wojny. Naturalnie ?obserwacji uczestniczącej , bo chaos tej wojny musi wciągnąć absolutnie wszystkich, ale też ?obserwacji niepogodzonej, bo umysł autora wciąż buntuje się przeciw obrazom okrucieństwa i rozkładu...