Przepisy ubiorcze żołnierzy wojska polskiego tom I do III

Praca Zbiorowa

brak ocen

Przepisy ubiorcze żołnierzy wojska polskiego tom I do III

Praca Zbiorowa

brak ocen

Rok wydania: 1972 Wydawnictwo: Ministerstwo Obrony Narodowej Stan: UżywanaRodzaj okładki: Twarda Wymiar: 12x17cm Waga: 1.2 kg TIN: T02846357

Obwoluta/Oprawa: porysowana, wytarta, ze śladami zgięć, zabrudzona
Brzegi stron: zakurzone, zabrudzone
Kartki: pożółkłe
Rogi: zagięte, rozdwojone

Produkt niedostępny

Powiadom mnie o dostępności tego produktu

Polski mundur wojskowy – charakterystyczny jednolity dla danej formacji wojskowej ubiór żołnierza Wojska Polskiego.

Początkowo ubiór żołnierzy stanowiła zbroja ochronna nakładana na odpowiednie odzienie. Dopiero w XVI wieku w wojskach zaciężnych zaczęto stopniowo zastępować uzbrojenie ochronne jednolitym ubiorem dostosowanym do używania broni zaczepnej oraz prowadzenia walki. Były to początki munduru wojskowego. W stosunku do jednolitych ubiorów piechoty wybranieckiej używano określenia „barwa”^[1]. Formacja otrzymała jednolite mundury szyte z sukien wielkopolskich i śląskich w kolorze niebieskim^[2]. Zygmunt August w około 1557 wprowadził barwę błękitną dla piechoty. Występowali też hajducy czarni i żółci. Piechota łanowa prawdopodobnie przybierała kolor zielony. Hajducy wojsk magnackich przybierali barwy heraldyczne. Według uniwersału Łukasza Załęskiego z 1630 roku mundury wybrańców były następujące: Barwa zwyczajna obłoczysta, pętlice czerwone u pachołków tak do delii, jak do żupanów czerwona, a u dziesiętników zielona pod deliami czerwonymi. Cechy munduru posiadały też ubiory milicji nadwornych, oddziałów przybocznych książęcych, królewskich, biskupich i magnackich oraz straży miejskiej.

DOSTAWA

Zamów do godziny 10:00 a Twoje zamówienie wyślemy jeszcze tego samego dnia. W przypadku książki nowej termin ten może się wydłużyć o 2 dni robocze.

FORMY DOSTAWY