"Staje się tedy oczyszczona dusza ideą i wątkiem rozumnym, staje się duszą zupełnie niecielesną i umysłową i całkowicie oddaną bożej krainie, gdzie źródło piękna i wszelkiej piękności. Więc dusza, skoro się wzniesie do umysłu, wzbiera pięknością. Umysł i jego dary są dla niej własną, a nie cudzą pięknością, bo tylko wtedy istotnie jest duszą. Toteż słusznie się mówi, że stawać się dobrym i pięknym na duszy znaczy tyle, co upodobnić się do Boga, albowiem stamtąd piękno i jedna część bytów lub raczej - byty to piękno, a tamta druga natura to brzydota. Ona i pierwsze zło jest tym samym, tak iż tym samym jest także owo dobro oraz piękno lub dobroć oraz piękność. Trzeba więc szukać równocześnie piękna oraz dobra i brzydoty oraz zła. I trzeba jako pierwsze założyć arcypiękno, które jest także dobrem, a zaraz po nim idzie umysł jako piękno. Dusza jest pięknością dzięki umysłowi." Fragment z książki Uwagi: lekko zakurzona oprawa i brzegi stron, blok tomu pierwszego delikatnie odkleja się od oprawy, ale nie jest luźny, brak stron w przedziale od 180 do 196

Tom I-441 s.

Tom II-710 s.