Władysław Tarnowski (1836-1878) – poeta, dramaturg i tłumacz, kompozytor i pianista, podróżnik i poliglota. Półsierota po matce Ernestynie od 4 roku życia, stąd pseudonim literacki Ernest Buława. Autor tomików poezji: Poezye Studenta (4 tomy), Krople czary, Szkice Helweckie i Talia, Piołuny, Nowe Poezye Ernesta Buławy; dramatów m.in.: Izaak, Karlińscy, Joanna Grey; libretta Achmed oder der Pilger der Liebe; wydał Archiwum Wróblewieckie (3 tomy). Kompozytor pieśni, a także m.in. opery Achmed oder der Pilger der Liebe, uwertur do dramatów: Karlińscy i Joanna Grey; oraz Grande Polonaise, Grande Sonate, Sonate pour Piano ded. sonami Br. Zawadzki, Fantaisie quasi Sonate pour Piano et Violon, Quatour Rémajeur pour Deur Violons, Viola et Violoncelle, Nocturne a sa soeur Marie, Deux Nocturnes: Nuit sombre, Nuit claire, Au souvenir d’un ange, Deux Morceaux: Fantazie-Impromptu, Valse-poeme; Deux Pieces: Chant sans paroles, Valse poeme, Extases au Bosphore, Trois Mazurkas pour Piano. Potęga improwizacyjna Tarnowskiego znalazła w Liszcie, który jest jednym z największych improwizatorów muzycznych, szczerego wielbiciela. Pod wrażeniem jednej z improwizacji, która jak burza odegraną była gwałtownie i prędko na fortepianie, odezwał się stary mistrz, wskazując na młodego Władysława: Oto mój następca, który mnie przewyższy. Agaton Giller O Władysławie hr. Tarnowskim w: Ruch Literacki, Lwów, 1878, s. 395. Niefortunnie, zamiast przewyższać zmarł. Potem zmieniły się style literackie i muzyczne, przeszły rewolucje i wojny… a świat zmalał. Warto przypomnieć człowieka, który w XIX w. był w stanie łączyć dziełami kulturę różnych krajów, pieśniami, zwłaszcza Polaków i Niemców.