W jaki sposób niemieccy twórcy filmowi dwóch pierwszych dziesięcioleci po zakończeniu II wojny światowej opowiadali o niedawnej przeszłości? Które tematy z nią związane były szczególnie często podejmowane w filmach fabularnych, a jakie pozostały przemilczane? W jaki sposób bieżąca polityka oddziaływała na audiowizualne reprezentacje autentycznych wydarzeń oraz fikcjonalne narracje osadzone w realiach III Rzeszy? Na te pytania próbuje odpowiedzieć autor niniejszej książki. Została ona podzielona na trzy części, które dotyczą kolejno: okresu do 1949 roku (filmy powstałe w strefach okupacyjnych), kinematografii Niemieckiej Republiki Demokratycznej do połowy lat 60. (cezurą jest XI Plenum Komitetu Centralnego SED) oraz Republiki Federalnej Niemiec (do pojawienia się tzw. Nowego Kina Niemieckiego). Walorem pracy jest komparatystyczne zintegrowanie rozważań dotyczących kina RFN i NRD wokół kilku zagadnień tematycznych, m. in. mitu o „dobrym Wehrmachcie”, przedstawień ruchu oporu oraz reprezentacji obozów koncentracyjnych. Bazę źródłową monografii stanowi ponad sto pełnometrażowych filmów fabularnych oraz najważniejsze recenzje opublikowane w głównych tytułach prasowych obu krajów.