Księga
Diny
Nagroda
Księgarzy Norweskich przyznana za najlepszą książkę dekady (1990). Dzika,
namiętna i mroczna opowieść o niepokornej kobiecie łamiącej wszelkie zakazy.
Księga Diny jest kontynuacją najlepszych rozdziałów w norweskiej
tradycji literackiej. To książka pod każdym względem niezwykła pełna napięcia
i zabawna, przejmująca w opisach dramatycznego losu bohaterki. Dina nazywana
przez autorkę amazonką i wojowniczką, wilczycą i olbrzymką, pozostaje przede
wszystkim głęboko zranionym dzieckiem, którego uczucia uległy dewiacji w wyniku
strasznych przeżyć.
Syn
szczęścia
Matka zabija
swojego rosyjskiego kochanka. Świadkiem morderstwa jest jej jedenastoletni syn.
Zostaje sam z prawdą i nie może nikomu powiedzieć, dlaczego wrzosy koło
mężczyzny zabarwiły się na czerwono. Jednak pytań bez odpowiedzi jest więcej:
czy świadek jest winny? Czy milczenie jest kłamstwem? Czy matka ma prawo
poświęcić, kogo chce? Powieść opowiada o losach Benjamina, syna Diny z Reinsnes
i ukazuje jego dojrzewanie od chłopca do mężczyzny. Tytułowy bohater poszukuje
Diny w Berlinie, ale także w kobietach, które spotyka: w żonie garbarza z
Tromso, w Karnie ze szpitala polowego pod Dybbol oraz w córce profesora, Annie,
która jest zaręczona z jego najlepszym przyjacielem.
Dziedzictwo Karny
Karna jest córką
Benjamina, osieroconą przez matkę. To poważne, dziwne dziecko, które pięknie
śpiewa. Cierpi na tzw. wielką chorobę. Ataki epileptyczne dają jej szczególne
miejsce w małej społeczności, w której dorasta. Dzięki temu nawiązuje wyjątkowy
kontakt z babcią Diną, na długo przed jej powrotem do Reinsnes. Powieść
przedstawia północno-norweskie społeczeństwo, w którym w latach 70. i 80. XIX
wieku dokonywały się znaczące przemiany. Opowiada także o tym, co się kryje w
ludzkim sercu, o wyborze i zdradzie oraz o miłości. Karna przedwcześnie
doświadcza zdrady ojca oraz musi zmierzyć się z ciężkim dziedzictwem, którego
sama nie jest w stanie udźwignąć.