W tym uznanym przez krytyków na całym świecie dziele Edward W. Said bada historię i naturę zachodnich postaw wobec Wschodu, uważając orentalizm za europejski twór ideologiczny, który narzucił pokutujące aż do dziś streotypy Orientu, a w szczególności islamu. Autor pokazuje, jak pisarze, filozofowie i politycy radzili sobie niegdyś z "innością" dalekowschodniej kultury, z jej zwyczajami i religiami, tworząc uproszczony i z gruntu fałszywy obraz. Said śledzi ten punkt widzenia poprzez pisarstwo Homera, Nervala i Flauberta, Chatraubrianda i Kiplinga, których wspaniałe teksty w sposób decydujący przyczyniły się do romantycznego i egzotycznego obrazu Orientu. Said jest autorem szeregu książek i esejów. Najbardziej znaną pozycją książkową Edwarda Saida pozostaje Orientalizm, w którym analizuje dyskursy akademickie, tworzące w świecie zachodnim obraz Orientu, prezentując wielowątkową perspektywę historyczną, filologiczną, hermeneutyczną itd. Said dekonstruuje je jako wiedzę służącą panowaniu i dominacji, inkorporującą w swe ciało mity i nie służącą harmonii międzycywilizacyjnej. Człowiek Orientu jawi się w nich jako istota bierna, irracjonalna i zarazem przedmiot szczególnego zainteresowania człowieka Zachodu. Said położył w sposób spektakularny podstawy pod teorię studiów postkolonialnych swym Orientalizmem z 1978 roku. Palestyńczyk, profesor literatury, chrześcijanin mieszkający w USA, podjął problematykę sposobu przedstawiania Orientu w dyskursie zachodnim. Doszedł do wniosku, iż w pracach występuje głęboko zakorzeniony i powtarzający się obraz Innego, wyrażający zachodni styl dominacji, który nosi w sobie piętno władzy i przewagi nad Orientem, jest to więc obraz fałszywy. Dyskurs zachodni zasadza się na optyce zewnętrznej i Said pokazuje, w jaki sposób „obiektywizował” on rzeczywistość Orientu poprzez sztukę, literaturę, nauki społeczne. Mechanizmy te wyrażają się w cytacie z Kiplinga: „Wschód to Wschód, Zachód to Zachód i nigdy się nie spotkają”. Said poddaje rekonstrukcji pojęcie orientalizmu, także polską jego odmianę (na przykładzie Mickiewicza). Orientalista, mianowicie, opisuje Wschód całkowicie na potrzeby Zachodu. Badacz właściwie nie jest zainteresowany poznaniem, a jedynie wskazaniem cech odróżniających od ustalonych formuł. Przedstawia tendencyjnie, jednostronnie, zewnętrznie. „Produktem zewnętrznego spojrzenia” nazywa Said sztukę Ajschylosa, Persowie, gdzie autor oswaja Orient, wprowadzając zachodnich bohaterów.