Książka prezentuje polskich biografów Fryderyka Chopina, tworzących w XIX wieku. Autorka w sposób syntetyczny przedstawia podejście ówczesnych autorów, m.in. Józefa Sikorskiego, Ferdynanda Hoesicka czy Maurycego Karasowskiego. Choć sylwetki tych twórców w refleksji chopinologicznej są dobrze znane, to publikacja Magdaleny Dziadek uzupełnia istotną lukę przekrojowego ujęcia polskich biografów Chopina. „Mając dziś możliwość spoglądania na Chopina i jego muzykę z odleglejszej perspektywy, zdobywamy się […] na tworzenie wielkich syntez. […] Prace te nie powstałyby, gdyby nie wysiłek XIX-wiecznych biografów i krytyków. Z pewnością ich dorobek w pewnym sensie się zestarzał – nie sposób dziś szczerze poddać się potokowi sentymentalizmu, w którym toną dywagacje Karasowskiego, Kleczyńskiego, Tarnowskiego, Przybyszewskiego, Hoesicka czy Strzeleckiego. Roniąc łzy nad tragicznym losem naszego wielkiego kompozytora, uchronili oni wszakże dla potomnych ogromną część chopinowskiego dziedzictwa […]” fragment Wstępu