Nie czekaj na mnie 1947 r

Alfred Szklarski – polski pisarz literatury młodzieżowej i podróżnik. Urodził się w Chicago 21 stycznia 1912 r. Zmarł 9 kwietnia 1992 r. w Katowicach. Tworzył pod pseudonimami: Alfred Bronowski, Fred Garland, Aleksander Gruda oraz Alfred Murawski ( w okresie okupacji). Był synem emigranta politycznego. Choć urodził się w Stanach Zjednoczonych Ameryki, postanowił jednak powrócić do ojczyzny swych rodziców. Przyjechał do Polski w 1926 r. Najpierw mieszkał we Włocławku, a od 1932 r. już w Warszawie, gdzie studiował na Akademii Nauk Politycznych (lata 1932 – 1938). W czasie okupacji publikował w polskojęzycznych pismach (wydawanych przez okupanta) powieści dla dorosłych w odcinkach. Powieści „Żelazny pazur” (1942 r.), „Krwawe diamenty” (1943 r.), „Tajemnica grobowca” (1944 r.) wyszły pod jego pseudonimem Aleksander Gruda. Mimo pracy dla kolaboracyjnych pism Szklarski był jednak też żołnierzem AK (od sierpnia 1944 r.) i brał udział w powstaniu warszawskim. Po zakończeniu wojny przez kilka lat mieszkał w Krakowie, a później w Katowicach. W 1949 r. został skazany na karę 8 lat więzienia za publikowanie swych utworów w gadzinówkach. Na mocy amnestii w 1953 r. został jednak zwolniony. Charakterystyka twórczości Po zwolnieniu z więzienia w 1953 r. Szklarski podjął współpracę jako redaktor z katowickim wydawnictwem „Śląsk” (lata 1954 – 1977). Jego ważnym, debiutanckim utworem była powieść sensacyjna „Gorący ślad”, która ukazała się w 1946 r. W późniejszym okresie pisarz zajął się już wyłącznie tworzeniem powieści przygodowych dla młodzieży, wpisując tym samym do kanonu lektur szkolnych serię powieści o podróżach i przygodach Tomka Wilmowskiego (pierwsza część ukazała się w 1957 r.). Powieści te zyskały łączny nakład ponad 11 milionów egzemplarzy. W latach 60 – tych zaś postała powieść science – fiction dla młodzieży pt. „Sobowtór profesora Rawy”.