Bogdan Roman Nawroczyński (ur. 9 kwietnia 1882 w Dąbrowie Górniczej, zm. 17 stycznia 1974 w Warszawie) – pedagog i historyk pedagogiki, współtwórca polskiej pedagogiki naukowej. Brat stryjeczny adwokata i działacza oświatowego Eugeniusza Nawroczyńskiego. W 1892 r. podjął naukę w gimnazjum w Kielcach, rok później kontynuował edukację w IV Gimnazjum rządowym w Warszawie. Mając 20 lat ukończył szkołę średnią, zyskując srebrny medal. Różnorodność zainteresowań spowodowała, że Nawroczyński miał trudności z wyborem dalszej drogi życiowej i kierunku studiów. Początkowo nie wyobrażał sobie pracy w charakterze nauczyciela, pociągały go jednak studia uniwersyteckie. Był rozmiłowany w literaturze polskiej i naukach filozoficznych. Działał w Organizacji Młodzieży, inicjował wiece i manifestacje przeciw rusyfikacji szkolnictwa wyższego i średniego, był delegatem na ogólnopolski zjazd młodzieży szkół wyższych w Zakopanem w 1909 r. W tym samym roku zdał egzamin na nauczyciela języka polskiego i łacińskiego oraz propedeutyki filozofii, po czym udał się do Lwowa. Zaczął studia na tamtejszym Uniwersytecie pod opieką Kazimierza Twardowskiego, pod którego kierunkiem napisał pracę doktorską „Prolegomena do nauki o jasności sądów", której promocja odbyła się w 1914 roku. Był członkiem Ligi Narodowej w latach 1910-1911. Był członkiem Zarządu Związku Unarodowienia Szkół. Był pracownikiem Rady Sekcji Oświecenia Publicznego Departamentu Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego Tymczasowej Rady Stanu. Miał wiele zainteresowań naukowych. Odbył studia prawnicze, filozoficzne oraz zdobył wiedzę filozoficzną i socjologiczną. W latach 1925–1926 był profesorem na Uniwersytecie Poznańskim, gdzie praca naukowa Nawroczyńskiego koncentrowała się w dużej mierze na dalszych studiach nad tzw. „nowym wychowaniem”, a szczególnie nad podstawowymi zasadami szkoły pracy i różnymi odmianami tej koncepcji. W 1926 roku podjął pracę na Uniwersytecie Warszawskim i objął kierownictwo Katedry Pedagogiki oraz doprowadził do zorganizowania tam studiów pedagogicznych. Właśnie w tym okresie powstały najważniejsze dzieła pedagogiczne jego życia. W czasie okupacji niemieckiej był jednym z organizatorów tajnego nauczania uniwersyteckiego.