Nahacz Mirosław - Bombel

„Bombel” to wiejski pijak, który zamglonymi oczyma patrzy na świat. Bohater siedzi sobie na przystanku, gdzieś w Beskidzie Niskim i opowiada. Dzieli się swoimi spostrzeżeniami na temat Cyganów. Zdradza, dlaczego nie lubi chodzić na ryby ze swoim kolegą – Pietrkiem. Szczegółowo wyjaśnia czytelnikowi, co spowodowało, że dostał „żółte papiery”. Z żalem opisuje, co mieszkańcom Beskidu wyrządziła wielka woda i pochłaniający wszystko ogień. Bombel rozczula się także nad swoimi nieobecnymi już kolegami od butelki. Szczegółowo opowiada swoje sny, marzenia. W tej gadce, która nie jest pijackim bełkotem pojawia się cała gama emocji. Bombel jest zatem radosny i uśmiechnięty, smutny, wzruszony i rozżalony. Te same uczucia udzielają się także czytelnikowi. Bombel to dość nietypowy bohater. Nahacz dał dojść do głosu komuś, kogo mało kto chciałby słuchać. Kogo obchodzi, co myśli o świecie jakiś wiejski pijaczyna, który w dodatku nie kryje dumy z faktu, że na jego przyjemności składają się wszyscy obywatele? Co ciekawego może mieć do powiedzenia człowiek, którego życie sprowadza się do spożywania trywialnych trunków? Nahacz udowodnił, że taki Bombel może zainteresować słuchacza. Jego życie też może być ciekawe i zabawne. Tak jak każdy człowiek, bohater ma swoje ideały, wyobrażenia, stereotypy. To jest w tej książce najpiękniejsze. Autor pokazał, że wewnątrz, z pozoru obojętnego na wszystko żula, siedzi wrażliwy człowiek. Nie wiem, w jaki sposób Nahacz to zrobił, ale zajrzał w duszę Bombla, a następnie za pomocą pióra wyraził, co w niej siedzi. Ze smutkiem stwierdził, że na dobre zadomowiła się tam samotność i tęsknota za czymś zapomnianym, utraconym, niewypowiedzianym. We wszystkich historiach do głosu dochodzi także przywiązanie bohatera do jego małej ojczyzny. Bombel docenia walory przyrodnicze swojej wioski i konsekwentnie podkreśla, że nie zamieniłby miejsca zamieszkania na żadne inne. Siłą Bombla jest nie tylko nietypowy pomysł i doskonały słuch jego autora. Atutem jest także autentyczność wielu wątków i postaci. Wydaje się, że w jej napisanie autor włożył nie tylko mnóstwo energii, ale przede wszystkim serce. Bombel nie liczy się ze słowami, a jego niektóre historie są zwyczajnie nudne. To tylko dodaje książce jakiegoś dziwnego uroku, powoduje, że staje się ona prawdziwa. Jak życie, które czasem zaskakuje, niekiedy dostarcza ogromnych emocji, ale bywają także takie dni, kiedy po prostu nie dzieje się nic. Nuda też jest dla Bombla jakimś tematem, on nie prowokuje żadnych sytuacji, za niczym na siłę nie podąża. Oczywiście nie przesadza też w drugą stronę i nie broni się przed spontanicznymi zdarzeniami. Odniosłam wrażenie, że mimo wszystko jest to życie bardzo harmonijne i uporządkowane. Tak jak książka, w której wszystko jest konsekwentne i logiczne.