Mieczysław Szczuka (ur. 19 października 1898 w Warszawie, zm. 13 sierpnia 1927 w Tatrach) – awangardowy artysta plastyk, reprezentujący polski konstruktywizm i produktywizm. W latach 1923–1927 zajmował się taternictwem. W latach 1915–1918 studiował w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie u Miłosza Kotarbińskiego. Miał lewicowe poglądy, które próbował łączyć z twórczością plastyczną. Był malarzem, grafikiem i rzeźbiarzem. Zajmował się fotomontażem, filmem abstrakcyjnym, inscenizacją teatralną, projektował ilustracje, okładki książek i czasopism, plakaty. Eksperymentował w zakresie projektowania przemysłowego i użytkowego, form ruchomych i kompozycji przestrzennych. Głosił skrajny utylitaryzm, sztukę utożsamił z pracą produkcyjną. W 1924 był współzałożycielem grupy artystycznej i pisma „Blok”, w 1927 założył czasopismo „Dźwignia” (pierwszy numer ukazał się w marcu tego roku). Szczuka był jedynym redaktorem i wydawcą „Dźwigni”, której zaplecze stanowiła Komunistyczna Partia Polski. Zamieszczona w pierwszym numerze nota głosiła: Zadaniem „Dźwigni” jest skupienie tych pracowników kultury (literatów, plastyków itd.), którzy stoją na gruncie dążeń współczesnego proletariatu. Najlepsza kontrolą celowości i skuteczności naszej pracy będzie ściśle trzymanie się bazy marksistowskiej. Do śmierci artysty w 1927 r. ukazały się cztery numery „Dźwigni”.