Wrogość, jaka narastała w międzywojennym społeczeństwie polskim wobec Żydów, podsycana przez antysemickie publikacje w prasie, musiała w końcu znaleźć ujście w czynach. Jednak to, jaką postać przybrała we wschodniej Polsce w lecie 1941 roku, gdy armia niemiecka zajęła tereny okupowane wcześniej przez Sowietów, było niewyobrażalne. Tym bardziej, że mordy nie dokonywały się tylko rękami nazistów. Fakt istnienia tych zbrodni przez lata był negowany, a dowody fałszowane lub spychane w zapomnienie. Kilka lat temu dzięki głośnej książce Jana Tomasza Grossa w polskiej świadomości pojawił się temat Jedwabnego. Jednak – jak szybko się okazało – był to jedynie wierzchołek góry lodowej. Wąsosz, Radziłów, Szczuczyn, Jasionówka, to tylko niektóre miasteczka i wsie, w których od 1941 roku dochodziło do pogromów ludności żydowskiej. Pogromów tym tragiczniejszych, że dokonywanych przez sąsiadów, którzy przez długie lata co prawda nie żyli ze swoimi żydowskimi znajomymi w przyjaźni, ale wzajemna niechęć nie przeszkadzała w funkcjonowaniu społeczności.