Osią, około której obracały się wszystkie nadzieje narodu żydowskiego, była wiara w przyszłego Mesjasza. Toteż słusznie powiedział „rabbi Hija w imieniu r. Johanan: Wszyscy Prorocy razem prorokowali tylko o dniach mesjańskich, o świecie przyszłym”.
A zatem także według Talmudu wszystkie proroctwa starotestamentalne odnosiły się do Mesjasza, jego zaś działalność zmierzała do świata przyszłego, pozagrobowego. Zgadza się to więc z postępowaniem Chrystusa Pana, z Jego słowami: „Królestwo moje nie jest z tego świata”.
W poprzedniej mojej pracy przedstawiłem na podstawie proroctw mesjańskich oczekiwania Mesjasza u Żydów w czasach Chrystusa Pana.
Wykazałem tam, że wszystkie proroctwa wypełniły się w życiu, działalności, śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa z Nazaretu, że zatem Jezus jest tym, o którym mówili Prorocy, a innego oczekiwać nie można. W 1900-letnią rocznicę śmierci Jezusa, która jest zarazem początkiem tragedii narodu żydowskiego, bo naród ten ściągnął sam na siebie klęskę (która go dotąd ściga, należy zastanowić się bliżej tak nad historią tych, którzy Jezusa uznali za Mesjasza, od Boga zesłanego, jak również należy zbadać drogi tych, którzy Go odrzucili.
Z góry Kalwarii prowadzą dwie drogi. Jedną idą ci, którzy czczą, uwielbiają i życie oddają za Jezusa, a drugą ci, którzy, jak Go ukrzyżowali i pod krzyżem znęcali się nad Nim, tak bluźnią Mu i dzisiaj i z pogardą odnoszą się do Niego. Jest On istotnie „położon na powstanie i upadek wielu w Izraelu i na znak, któremu sprzeciwiać się będą”. Zapewne inni wykażą w tym roku wielkie i zbawcze czyny dla ludzkości, powstałe pod wpływem nauki Chrystusa Pana u tych, którzy Go uznali za Mesjasza. Ja zajmę się tutaj losem tych, których ojcowie wołali: „Ukrzyżuj, ukrzyżuj go!”. „Krew jego na nas i na synów naszych”. „Nie mamy króla, jeno cesarza”. Należy się przecież po 1900 latach zastanowić, jak się te wydarzenia odbiły na tym narodzie i jak się ów naród odnosi obecnie do proroctw mesjańskich, jakie ma o nich pojęcia.