O zakończeniu soboru trydenckiego (1563 r.), na którym przypomniano biskupom obowiązek urzędowego odwiedzania podległych im instytucji kościelnych i nakazano, by przeprowadzali te wizytacje przynajmniej co kilka lat, a zarazem spisywali dane w czasie tych lustracji 1J obserwujemy ożywioną działalność wizytacyjną także w diecezjach polskich. W diecezji krakowskiej, zgodnie z postanowieniami wspomnianego soboru, przeprowadzono wizytacje, ale tylko, jak wynika ze źródeł, części diecezji, za rządów biskupa Filipa Padniewskiego w latach 1565 — 1570 2. Odwiedziny wszystkich prawie parafii przeprowadzone zostały nieco później, za rządów kardynała Jerzego Radziwiłła (1591—1600). W pracy tej kardynał brat osobiście udział, wizytując przede wszystkim klasztory i znaczniejsze kościoły diecezji. Natomiast lustrację parafii w poszczególnych dekanatach zlecił wyznaczonym przez siebie wizytatorom, spośród których na pierwsze miejsce co do ilości zwizytowanych dekanatów wysuwa się Krzysztof Kazimirski, prepozyt tarnowski, a od 1599 r. biskup kijowski. W toku tej działalności przeprowadzono w 1599 r., od 18 marca do 33 czerwca, wizytację dekanatu Kraków, zwanego także archiprezbite-ratem; jego granice pokrywały się w znacznej części z granicami obecnego miasta Krakowa.