Marcin Paszkowski jest autorem nieobojętnym dla dziejów kultury, a być może i literatury polskiej, otwierającym bądź ugruntowującym w niej nowe szlaki (orientalizm, ewentualnie sarmatyzm) – a równocześnie autorem do dzisiaj mało rozpoznanym i pomijanym, zwłaszcza w historii literatury. (...) Wybór tematu rozprawy dr. Kurana jako monografii tego autora był jak najbardziej trafny, a za godną też pochwały uznać trzeba odwagę w jego podjęciu, m. in. przez wzgląd na znane już od dawna i wyraźnie sygnalizowane w literaturze przedmiotu trudności materiałowe (brak źródeł do biografii, niepełne dane typograficzne, kwestia plagiatów – tak Paszkowskiego, jak i z Paszkowskiego itd.). (...) Dr Kuran wykonał ogromną pracę, zbierając i ogarniając przedmiotowo wszelkie możliwe w tej chwili do identyfikacji materiały archiwalne i biblioteczne, jak też całość literatury przedmiotu. (...) Rozpoznał i zanalizował dogłębnie utwory Paszkowskiego (...). To. z czym spotykamy się w dysertacji, jest właściwie zbiorczą filologiczną lectio każdego z kolejnych utworów Marcina Paszkowskiego, kompozycyjnie w rozprawie ułożonych problemowo w ramach rozbudowanej części III. (...) Filologiczna lectio wzmocniona przy tym została rodzajem heurystyki analitycznej, wykorzystującej głównie narzędzia retoryczne, ale też zróżnicowane źródła i pomoce naukowe, zwłaszcza z zakresu bibliologii, bibliografii oraz nauk historycznych. W sumie, jeśli chodzi o warsztat naukowy, jest on w przedstawionej rozprawie bogaty i zróżnicowany, i zasługuje w pełni na uznanie. (...) Nie ulega przy tym wątpliwości, że dopiero monografia dr. Kurana przywraca (Marcina Paszkowskiego) w pełni do obiegu czytelniczego i umieszcza w kręgu autorów ważnych okresu 1. połowy XVII wieku. Z recenzji wydawniczej prof. dr. hab. Jana Okonia