Przez długi czas uważano, że historia Lwowa zaczyna się w XIII wieku. Dopiero odkrycia archeologiczne udowodniły, że ludzie żyli w okolicach Góry Zamkowej już w IX wieku. Odnalezione cmentarzyska wiązane są z plemieniem Lędzian. Obszar na którym leży dzisiejsze miasto był nazywany Grodami Czerwieńskimi i stanowił pole walk pomiędzy państwem Piastów a Rusinami. Tereny te przechodziły z rąk do rąk aby ostatecznie pozostać przy Rusi. Początki Lwowa wiążą się z czasami Daniela Halickiego, koronowanego w Drohiczynie króla Rusi. Władca ten założył nowy gród po zniszczeniu poprzedniej osady przez Tatarów. Nazwany został on na część syna króla Lwa Halickiego. Młody książę po śmierci ojca przeniósł tu swoja siedzibę. Po wygaśnięciu rodu bojarzy oddali tron księciu mazowieckiemu Bolesławowi Jerzemu II. Ten zaś zapisał swe ziemie w testamencie królowi Polski Kazimierzowi Wielkiemu. Kontrowersyjna decyzja i propolska polityka doprowadziła do otrucia władcy i w efekcie do wojny polsko-litewskiej (gdyż bojarzy wezwali na Ruś litewskiego władcę Lubarta). W kolejnych niespokojnych latach Lwów palony, niszczony i odbudowany przechodził z rąk do rąk. Ostatecznie odebrała go Węgrom… święta królowa Jadwiga, potwierdzając przywileje miasta (prawa miejskie nadano w 1356 roku) i odbierając tu hołd lenny od władcy Mołdawii.