Nazywa się Lazarus i mieszka w świecie Lambda. Albo należałoby raczej powiedzieć: przebywa w świecie Lambda, choć z tego świata nie pochodzi. Jemu samemu, od kiedy przeżył coś, co go odmieniło, i to dosłownie, bardzo zależy na tym rozróżnieniu. Ale nigdy o tym nie mówi. Tylko ten jeden raz. To zbyt niebezpieczne. Jak zresztą każda prawda. Świat Lambda, o czym przekonani są jego mieszkańcy, to najlepszy ze światów. Nikt nie chce go opuszczać, dlatego tak niechętnie czeka się w nim na Zaproszenie do Podróży, będące w istocie biletem w jedną stronę. W nieznane. To krótkie opowiadanie, które proponuje Christine Voegel-Turenne, jest w pewnym sensie opowieścią paraboliczną, dotyczącą życia, śmierci, zaświatów... Została napisana, jak zwierza się autorka, aby oswoić życie i śmierć. Zresztą, bliskie to marzeniu Christine Voegel-Turenne, która chce pisać, by otwierać serca na radość życia. „Nie słyszeliście o świecie Lambda? Jak to? To najlepszy ze światów! A przynajmniej każdy tutaj jest o tym przekonany. Świat Lambda otaczają wysokie góry, a środek krainy przecina wiele wąskich, słonowodnych rzeczek, które nazywa się tutaj Łzami. To z ich powodu świat Lambda nazywany również bywa Doliną Łez. Z racji owych wysokich gór powietrze jest tutaj chłodne, a słońce gości dość rzadko. Aby utrzymać się przy życiu, mieszkańcy muszą w pocie czoła uprawiać jałową i niewdzięczną ziemię. Ale zdarza się, że w niektóre dni zimno jest mniej dokuczliwe, półmrok mniej mroczny, a ziemia jakby mniej jałowa. Te wyjątkowe chwile radują serca mieszkańców i z ich powodu wierzą oni, że Lambda jest najlepszym ze światów.”