Kazimierz Moszyński (ur. 5 marca 1887 r. w Warszawie, zm. 30 marca 1959 r. w Krakowie) – polski etnograf, etnolog, slawista. Brat Wacława. Po ukończeniu gimnazjum realnego w Warszawie, studiował w latach 1906–1909 biologię w Szwajcarii. Na wieść o śmierci ojca przerwał studia i wrócił do Polski, a następnie w 1910 r. zdał na Akademię Sztuk Pięknych w Krakowie, by uczyć się rysunku u Józefa Mehoffera. Pod wpływem atmosfery i zainteresowań Młodej Polski, a zwłaszcza pod urokiem Stanisława Wyspiańskiego planował stworzyć dramat historyczny o walce pogańskiej Słowiańszczyzny z chrześcijaństwem i, szukając materiału do tych zamysłów literackich, zaczął interesować się kulturą ludu wiejskiego. Już w tym czasie zaświtała mu idea, by poprzez badania kultury ludowej próbować odtwarzać zamierzchłą przeszłość. Aby zbierać materiał etnograficzny na wsi, w latach 1912–1917 pracował jako nauczyciel domowy, przygotowujący młodzież w wiejskich dworach do egzaminów w zakresie klas gimnazjalnych. Równocześnie prowadził terenowe badania etnograficzne i dokształcał się na podstawie lektury w zakresie etnologii, socjologii, filozofii, językoznawstwa i archeologii. W tym okresie, dzięki wsparciu Kasy im. Józefa Mianowskiego podjął też pierwsze systematyczne badania etnograficzne na wschodnim Polesiu, które po 6 tygodniach musiał przerwać w związku z wybuchem I wojny światowej. W 1918 r. wrócił do Warszawy, gdzie pracował początkowo jako wychowawca w internacie, od 1919 r. jako sekretarz w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego. W 1920 r. wstąpił jako ochotnik do wojska, został odznaczony Krzyżem Walecznych. 1 września 1922 r. został starszym asystentem, a w 1924 r. kierownikiem Oddziału Etnologii Słowiańskiej Instytutu Antropologicznego w Towarzystwie Naukowym Warszawskim i odtąd mógł się całkowicie poświęcić pracy naukowej. Dzięki znaczącemu dorobkowi naukowemu, na wniosek i przy poparciu Kazimierza Nitscha i Jana Rozwadowskiego 1 stycznia 1926 r. mianowano go zastępcą profesora i kierownikiem Katedry Etnografii Słowian w Studium Słowiańskim Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 1930 r. został profesorem nadzwyczajnym, w 1934 r. – zwyczajnym. Od 1 września 1935 r. do wiosny 1945 r. przebywał w Wilnie, gdzie do 1940 r. kierował Katedrą Etnologii i Etnografii Uniwersytetu Stefana Batorego. W maju 1945 r. powrócił do Krakowa i odtąd aż do śmierci kierował Katedrą Etnografii Słowian UJ. Od 1929 redagował dział etnograficzny „Ludu Słowiańskiego”. Pochowany został w grobowcu rodzinnym na Cmentarzu Bródnowskim w Warszawie. Jako jeden z pierwszych polskich uczonych bronił allochtonicznej teorii pochodzenia Słowian, dowodząc że do V wieku zamieszkiwali oni obszar Naddnieprza i doszukując się ich prakolebki na pograniczu Europy i Azji. Teoria ta stała w sprzeczności z dominującymi wówczas poglądami o odwiecznym zasiedzeniu Słowian na terenach nadwiślańskich (teoria autochtoniczna) i przez długi czas spotykała się z krytyką.