Mundur Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej – ubiór żołnierza Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej.

Odradzające się Wojsko Polskie przyjęło zarówno w spadku po zaborcach jaki i sojusznikach różnorodne mundury. Departament Mobilizacyjno-Organizacyjny Ministerstwa Spraw Wojskowych otrzymał zadanie wypracowania wzoru jednolitego polskiego munduru wojskowego. Takim stał się mundur wz. 1919. Tenże mundur, udoskonalany i ozdabiany, stał się już w 1930 ubiorem gamizonowo-wieczorowym. Ten sam mundur po zdjęciu łapek, numerów i innych oznak, stawał się mundurem polowym.

Mimo, że w innych armiach odchodzono już od bogatej kolorystyki i dodatków do kurtek i czapek polowych, w Polsce nadal upiększano mundur. Zbyt mało uwagi poświęcono wymogom praktycznym umundurowania. Dopiero od 1935 rozpoczęto przystosowanie munduru ogólnowojskowego do warunków polowych. Eliminacja wszelkich oznak i ozdób, poza oznakami stopni, obowiązywała podczas ćwiczeń w terenie. Przyjęto koncepcję unifikacji kroju mundurów dla wszystkich żołnierzy. Nie przeprowadzono jej jednak do końca.