Tom 1. 1833-1837 - 383 str.

Tom 2. 1837-1859 - 628 str.

Tom 3. Drobne utwory poetyczne 1833-1859 - 286 str.

Tom 4. 1828-1829 - 447 str.

Tom 5. 1829-1832) - 326 str.

Tom 6. Utwory francuskie 1830-1847 - 406 str.

Tom 7. 1812-1838 - 363 str.

Napoleon Stanisław Adam Feliks Zygmunt Krasiński hrabia herbu Ślepowron (ur. 19 lutego 1812 w Paryżu, zm. 23 lutego 1859 tamże) – hrabia[1], jeden z trójcy wieszczów, największych poetów polskiego romantyzmu[2]. II Ordynat na Opinogórze.

Debiutował w 1828 jako autor przepojonych makabrą opowieści gotyckich. Już wtedy ujawniły się najbardziej charakterystyczne cechy pisarstwa Krasińskiego: jego obsesja cierpienia, zagłady i śmierci[3], a przy tym wewnętrzny konflikt między życiowym konwenansem a etosem romantycznej walki narodowowyzwoleńczej, dały obfity plon w postaci twórczości literackiej pełnej frenezji, obrazów piekielnych oraz ostrych dysonansów na tle religijnym i społecznym. W późniejszym czasie – około roku 1847, wraz z wydaniem Ostatniego – Wieszcz zastąpił skrajną rozpacz dotychczasowych dzieł przesłaniem etyki chrześcijańskiej, która z czasem, uzupełniona o myśl mesjanistyczną, przerodzi się w żarliwe zawołania do ewangelicznej miłości.