Tetmajer Kazimierz, Przerwa (1865–1940), brat przyrodni W. Tetmajera, polski poeta, prozaik, dramaturg. Studiował na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego i w Heidelbergu. W okresie I wojny światowej związany z legionami J. Piłsudskiego, organizator Komitetu Obrony Spisza, Orawy i Podhala, redaktor pisma "Praca Narodowa". Po wojnie osiadł w Warszawie. 1921 prezes Towarzystwa Literatów i Dziennikarzy. Uważany za jednego z najwybitniejszych twórców Młodej Polski. Rozgłos i uznanie przyniósł mu cykl zbiorów poetyckich: Poezje (1891), Poezje. Seria II (1894), Poezje. III (1898), Poezje. IV (1900), Poezje. V (1905), Poezje. VI (1910), Poezje. VII (1912), Poezje. Seria ósma (1924). W mistrzowskiej formie wyrażał pesymistyczne nastroje swego pokolenia, nawiązując m.in. do filozofii A. Schopenhauera i F. Nietzschego.