Katalog zabytków sztuki w Polsce Tom XI Zeszyt 13

Seria "Katalog Zabytków Sztuki w Polsce" jest wydawana od 1951 roku celem systematycznego i pełnego zinwentaryzowania zabytków sztuki na terenie Polski i stworzenia poręcznego katalogu stanowiącego bazę dla dalszych bardziej szczegółowych badań. Za zabytek uznano obiekt o istotnych walorach artystycznych bądź historycznych powstały przed rokiem 1945. Katalog stanowi formę pośrednią między szczegółowym inwentarzem topograficznym a zwięzłym katalogiem; zasadniczo uwzględnia wszystkie zabytki spoza zbiorów muzealnych i prywatnych, jest bogaty w informacje, a szczególnie w materiał ilustracyjny. Do opracowań wykorzystuje się możliwie pełną literaturę przedmiotu, archiwalia, opisy i informacje historyczne oraz ikonografię. Dla zachowania jednolitości i ciągłości serii zachowano układ rzeczowy i formalny oraz szatę graficzną. Seria składa się z tomów obejmujących poszczególne województwa, podzielonych na zeszyty poświęcone powiatom lub miastom. Ponieważ ukazuje się w układzie odpowiadającym podziałowi administracyjnemu kraju, w związku z kolejnymi jego zmianami konieczna była zmiana układu serii: tzw. seria stara obejmuje 13 tomów zgodnie z podziałem administracyjnych sprzed roku 1975, seria nowa zaś 12 tomów odpowiadających podziałowi z roku 1975, gdzie dawne powiaty określane są jako okolice ważniejszych miejscowości (np. Krosno, Dukla i okolice). Każdy zeszyt składa się ze wstępu charakteryzującego dany rejon i specyfikę jego zabytków, właściwego katalogu zabytków w układzie topograficznym-alfabetycznym, bibliografii, mapy, ilustracji, indeksów, a także spisu dotychczas wydanych zeszytów. Wstępne zasady „Katalogu Zabytków Sztuki w Polsce” opracował w r. 1945 prof. Jerzy Szablowski. Pierwszym redaktorem naczelnym był w latach 1954-1996 prof. Jerzy Z. Łoziński, następnie w latach 1997-1999 dr hab. Jakub Pokora i dr Maria Kałamajska-Saeed, a od 2000 roku dr Maria Kałamajska-Saeed. Obecnie pracami kieruje dr Marcin Zgliński.