Dives in misericordia (łac. Bogaty w Miłosierdziu) – druga encyklika Jana Pawła II. Ogłoszona została 30 listopada 1980 w Watykanie. Podtytuł: O Bożym Miłosierdziu. Encyklika poświęcona jest głównie problematyce Miłosierdzia Bożego i jego znaczenia w moralności chrześcijańskiej. Jan Paweł II dał w niej teologiczne pogłębienie dla kultu Bożego Miłosierdzia, głoszonego przez św. s. Faustynę Kowalską. Papież podkreślił, że miłosierdzie "w swoim właściwym i pełnym kształcie objawia się jako dowartościowanie, jako podnoszenie w górę, jako wydobywanie dobra spod wszelkich nawarstwień zła, które jest w świecie i w człowieku". "W takim znaczeniu - podkreśla Papież - miłosierdzie stanowi podstawową treść orędzia mesjańskiego Chrystusa oraz siłę konstytutywną Jego posłannictwa". Przypomina też, że szczytem objawienia się Bożego Miłosierdzia jest misterium paschalne Chrystusa. "Krzyż stanowi najgłębsze pochylenie się Boga nad człowiekiem, nad tym, co człowiek - zwłaszcza w chwilach trudnych i bolesnych - nazywa swoim losem". Papież naucza, że gotowość Boga w przyjmowaniu marnotrawnych synów jest niewyczerpana, a ograniczyć może ją tylko upór człowieka i brak pokuty. Miłosierdzie nie oznacza pobłażliwości wobec zła, a warunkiem przebaczenia jest naprawienie tego zła i zadośćuczynienie. Obok wcześniejszej encykliki Redemptor hominis (o Chrystusie) i późniejszej Dominum et vivificantem (o Duchu Świętym) jest to ogniwo cyklu encyklik Jana Pawła II stanowiących na nowo podjętą refleksję o Bogu jako Trójcy Świętej.