O muzyce, nauce i naturalnym porządku wszechświata. "Muzyka sfer" Jamie Jamesa to encyklopedyczna, a przy tym świetnie napisane studium na temat dziejów nauki i muzyki, przez całe stulecia służących człowiekowi za zwierciadło - jest także trzeźwą refleksją na romantyzmem i jego współczesną recepcją. Zarówno dla melomanów, jak i miłośników nauki będzie rodzajem odkrywczej, prowokującej do myślenia podróży intelektualnej. Teza książki jest następująca: Wielki Temat był długo obecny w muzyce. Echa kosmicznej harmonii brzmiały w gregoriańskich chorałach, w polifonicznych utworach renesansu, w utworach, które dały początek operze. Wielki Temat zniknął z muzyki w okresie romantyzmu. Być może była to reakcja na zmechanizowanie wizji świata przez naukę newtonowską. W każdym razie miejsce Kosmosu w muzyce zajęły sprawy człowieka. Ucichła harmonia sfer, odezwały się echa śpiewu ptaków i wiosennej burzy. Tę przemianę James nazywa "romantyczną anomalią". Na tej anomalii właśnie wykształcił się nasz zmysł muzyczny. Muzyka romantyzmu stała się dla nas kanonem muzyki w ogóle. Ale - zdaniem Jamesa - była to tylko anomalia. Z początkiem XX stulecia muzyka zaczęła odzyskiwać swój Wielki Temat. Jest on dziś znowu obecny w muzyce awangardy i ... w stylu pop. Nowożytna nauka przestała zajmować się "sprawami człowieka", przestała łączyć je ze "sprawami Kosmosu", a ludzie jednak tego potrzebują. Stąd tematy te pojawiają się w paraintelektualnych ruchach, wypowiadających się także w muzyce pop. ! Uwagi: Obwoluta jest lekko zabrudzona i zarysowana. Brzegi stron są zakurzone.