Czesław Thullie herbu Prawdzic (ur. 12 stycznia 1888 we Lwowie, zm. 20 czerwca 1976 w Katowicach) – polski architekt i historyk architektury.

Był synem Maksymiliana Thullie inżyniera, wykładowcy i rektora Politechniki Lwowskiej, senatora I, II i III kadencji Senatu RP, bratem księdza Kazimierza Thullie, Zdzisława Ignacego (1892-1922) oraz sióstr Ewy Marii (1880-1967), Marii Franciszki (ur. 1891) i Zofii Franciszki (ur. 1896)

Ukończył studia architektoniczne na Politechnice Lwowskiej, studia malarskie w Monachium oraz szkołę malarską – Wolną Akademię Sztuki Stanisława Batowskiego-Kaczora we Lwowie.

We Lwowie współpracował z architektami Ignacym Kędzierskim (1877-1968) i Adamem Opolskim (ur. 1878). Pracował w Namiestnictwie Galicyjskim, a później w Urzędach Wojewódzkich we Lwowie i Tarnopolu.

Został powołany na stanowisko profesora sztuki dekoracyjnej w szkole Przemysłu Artystycznego (1924-1939). Był też wykładowcą Liceum w Krynicy-Zdroju i profesorem Instytutu Sztuk Plastycznych w Krakowie.

Po II wojnie światowej zamieszkał w części wschodniej Górnego Śląska. Był współorganizatorem Politechniki Śląskiej w Gliwicach. Został profesorem nadzwyczajnym w 1946, zwyczajnym w 1948 Oddziału Architektury Wydziału Inżynieryjno-Budowlanego oraz członkiem podkomisji architektury i urbanistyki Polskiej Akademii Umiejętności w Krakowie.

Wielokrotnie odznaczany m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.