Kodeks zobowiązań – akt prawny regulujący polskie prawo zobowiązań, kodeks obowiązujący od 1 lipca 1934 r. Został wprowadzony rozporządzeniem prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 27 października 1933 r. . Uchylony przez ustawę z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Przepisy wprowadzające Kodeks cywilny , utracił moc obowiązującą 1 stycznia 1965 r., z wyjątkiem przepisów regulujących stosunek pracy, które uchylono z dniem 1 stycznia 1975. Głównymi autorami projektu kodeksu byli Roman Longchamps de Bérier i Ernest Till. Twórcy projektu kierowali się zasadami: liberalizmu, równości, swobody umów, nominalizmu. Kodeks znał różne zasady odpowiedzialności deliktowej (na zasadzie winy, ryzyka, czy słuszności). Powstawał pod widocznym wpływem szkoły socjologicznej
Ludwik Domański (1877-1952). Adwokat, wybitny cywilista. W 1895 r. podjął studia na Wydziale Prawa i Administracji Cesarskiego Uniwersytetu Warszawskiego. Po otrzymaniu dyplomu magistra praw w 1901 r. rozpoczął dwuletnią aplikację sądową w Sądzie Okręgowym w Warszawie i po zdanych egzaminach został mianowany pomocnikiem adwokata przysięgłego. W 1906 r. otworzył w Warszawie własną kancelarię. Podczas I wojny światowej nie został zmobilizowany, gdyż pełnił funkcję radcy w Wydziale Prawnym Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej. W związku z tym, w 1915 r., wraz z grupą innych pracowników, m. in. z mec. Karolem Duninem, ewakuowano go do Moskwy, stamtąd zaś do Piotrogrodu. Na obczyźnie Ludwik Domański czynnie włączył się w organizację pomocy uchodźcom polskim na terenie Rosji, działając w Komitecie Polskim, a następnie w Komisji Likwidacyjnej. Do Warszawy powrócił w czerwcu 1918 r. i od razu otworzył kancelarię adwokacką. Jednocześnie rozpoczął wykłady prawa cywilnego w Wolnej Wszechnicy Polskiej. Ukoronowaniem sukcesów na polu cywilistyki było powołanie Domańskiego do składu Komisji Kodyfikacyjnej RP - pełnił funkcję współreferenta projektu kodeksu zobowiązań. Obok pracy naukowej i zawodowej wiele miejsca w życiu mec. Ludwika Domańskiego zajmowała działalność społeczna i w samorządzie adwokackim. W tym ostatnim był zdecydowanym zwolennikiem niezawisłości i samorządności adwokatury. W 1936 r. wybrano go na prezesa NRA i funkcje tę pełnił nieprzerwanie aż do wybuchu wojny. Na początku 1940 r. niemiecki komisarz Wendorff postanowił skreślić z listy adwokatów prawników pochodzenia żydowskiego i aby nadać tej decyzji pozory praworządności, zażądał poparcia jej przez działaczy samorządu adwokackiego. Na 15 uczestniczących w głosowaniu 14 adwokatów sprzeciwiło się temu, w tym także Ludwik Domański. Został za to wraz z innymi karnie skreślony z listy adwokatów. W ciężkiej sytuacji materialnej podjął pracę w kancelarii notarialnej. W kwietniu 1940 r. Niemcy urządzili łapankę w siedzibie Rady Adwokackiej. Wśród zatrzymanych i aresztowanych adwokatów był i Ludwik Domański. Przewieziono go na Pawiak, skąd zwolniono dopiero 21 maja 1940 r. Całą okupację i powstanie warszawskie przeżył w Warszawie. Po wojnie Ludwik Domański wyjechał do Łodzi, gdzie otworzył kancelarię adwokacką. Wykładał też prawo cywilne na Wydziale Prawa Uniwersytetu Łódzkiego. Mając na uwadze jego przedwojenną przeszłość, władze Polski Ludowej postanowiły w 1950 r. skreślić go z listy wykładowców uniwersyteckich. Załamany tą decyzją Ludwik Domański powrócił do Warszawy. Zmarł dwa lata później, 2 października 1952 r. Pochowany jest na Powązkach w Warszawie.
.
