Dyskusja o tym, w jaki sposób sprawić, aby państwo osiągnęło wysoki wzrost gospodarczy jest wciąż żywa pośród ekonomistów. Szczególnie warto zwrócić uwagę na Indonezję, której dzieje, w tym wejście tego kraju na drogę rozwoju gospodarczego, są stosunkowo mało znane. Kraj ten miał okazję doświadczyć zarówno systemu kolonialnego w XIX wieku, w XX wieku przejść przez krótki okres zaawansowanego socjalizmu, jak i zorganizować system gospodarczo-społeczny oparty w znacznej mierze na procesach rynkowych. Indonezja to największy i najbardziej zaludniony kraj w południowo-wschodniej Azji. W jego skład wchodzi 17 508 wysp, z których około 6000 jest zamieszkanych. Liczne zasoby naturalne, między innymi znaczne ilości ropy naftowej, gazu ziemnego, węgla oraz innych minerałów, mogły zadecydować o bogactwie tego kraju. Wzrost gospodarczy w Indonezji znacząco odbiegał w sposób negatywny od średniego wzrostu na świecie tylko w latach 1830-1870 oraz 1940-1966. Przyczyn takiego stanu rzeczy należy szukać w instytucjach, które funkcjonowały w systemie gospodarczym w tamtym czasie. Po tych okresach nastąpiły liberalne reformy, uwalniające gospodarkę. W XIX wieku wolnorynkowe reformy jednak zawiodły, natomiast w dużej mierze udały się w wieku XX. Na historii Indonezji piętno odcisnęli holenderscy kolonizatorzy oraz dwaj wielcy indonezyjscy przywódcy - Sukarno i Suharto, obok których trudno przejść obojętnie. Idee, w które wierzyli, miały wpływ na kierunek rozwoju tego kraju - na bogactwo i nędzę narodu. Dziś Indonezja to „azjatycki tygrys", który dzięki dynamicznemu wzrostowi gospodarczemu zyskuje na znaczeniu w globalnej gospodarce, podobnie jak cała Azja, do której przenosi się polityczno-ekonomiczny środek ciężkości naszego świata.